Rozdarta recenzja

Kontynuacja "Zamienionej" podobała mi się tak samo, jak pierwsza część trylogii o Tryllach. Tak sobie myślę, że chyba ciągle mam w sobie dużo z nastolatki, skoro czytam takie książki i, co najistotniejsze, podobają mi się. Wiele osób twierdzi, że trzy części przygód królewny Wendy to gniot. Całe szczęście są też tacy, którzy się tymi książkami zachwycają. Ja jestem gdzieś pomiędzy, ale zdecydowanie bliżej mi do entuzjastów tej lektury niż do przeciwników.

W "Rozdartej mamy okazję poznać dalsze losy siedemnastoletniej królewny (swoją drogą - czy tylko mnie słowo "królewna" wydaje się irytujące??), która w tej części poznaje prawdę o swoim ojcu, zaczyna szkolenie, które ma rozwinąć jej moc i przygotowuje się do objęcia tronu. W dalszym ciągu obserwujemy też jej miłość do tropiciela Finna.

Właściwie nie rozumiem tylko jednego - dlaczego główna bohaterka musi być tak młoda? Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Amanda Hocking wymyśliła sobie, że jej bohaterka ma być nastolatką, a jednocześnie nie umiała zrezygnować z chęci stworzenia jej życia dorosłej kobiety. Trochę niepoważne wydaje mi się czytanie z powagą książki w której siedemnastolatka, która ma problem ze skończeniem szkoły, szykuje się do ślubu.

Generalnie jednak książka mi się podobała, podobnie jak pierwszą cześć czyta się ją szybko i przyjemnie. Na pewno nie zrezygnuję z szybkiego przeczytania trzeciej, ostatniej już książki z tej serii.