Niewinni nie ponoszą kary recenzja

Niewinni nie ponoszą kary … To chyba oczywiste … Ale czy na pewno? Czy podobnie myśli bohater powieści Moniki Koszewskiej Marcin Kowalski? Zabierzcie się w podróż do krainy bohatera, a przekonacie się, jak można interpretować ten tytuł …

Bohater, młody trzydziestoczteroletni mężczyzna, ma wszystko, o czym można tylko marzyć. Jest przystojny i bogaty, jeździ szybkimi sportowymi autami, jest właścicielem wielu firm, w tym największej Inwestycje Rozwojowe. Każdy interes, który mu się zamyśli, jest trafiony. Mieszka w luksusowym apartamencie. Można z boku pomyśleć, pełnia szczęścia na wyciągnięcie ręki. Czy taka jest rzeczywistość? Zauważalne jest, że u jego boku nie ma ukochanej. Ma wielu przyjaciół i znajomych, ale nie ma tej jedynej. Dlaczego? Jak bliżej poznacie Marcina, to zdradzi Wam swoją tajemnicę z przeszłości …

Życie płynie, czas ucieka, a Marcin wymierza sprawiedliwość. Wciela się w rolę sędziego i sprawiedliwego tego świata, i winnych karze. Dlaczego uzurpuje sobie takie prawo? Czy jest przyzwolenie, aby sam osądzał, według własnych reguł i zasad. Nie każdemu może się spodobać jego zachowanie i stawianie się na piedestale sprawiedliwości. Nikt nie jest do tego upoważniony. Od tego są odpowiednie służby. Mimo, że jego zachowanie nie jest moralnie poprawne i etyczne, to tego bohatera nie można nie lubić. Bije od niego ciepło i współczucie dla drugiej, często pokrzywdzonej przez innych osoby.

Niewinni nie ponoszą kary to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Fabuła ciekawa, dotychczas nie spotkałam się z podobnym wątkiem. Inną kwestią jest ocena zachowania bohatera, to każdy powinien sam zrobić. Ale lekturę czyta się szybko, z zainteresowaniem, emocje są ogromne. Jest napięcie, są czyny zabronione, ale nie ma winnego. Chociaż nie pochwalam zachowania Marcina, to w głębi serca kibicowałam mu i liczyłam po cichu, że kara go nie dosięgnie. Bo trzeba dodać, że potrafił też okazać dobre serce innym i czynić wiele dobrego. I ta jego dobroć i dbanie o przyjaciół przysłania to co złego w nim jest.

Autor sam opowiada tę historię, a więc mamy narrację pierwszoosobową. Dzięki temu zabiegowi możemy lepiej poznać bohatera, wczuć się w jego położenie i przeżywać razem z nim zarówno dobre, jak i traumatyczne chwile. Głębiej wnikamy w jego psychikę, emocje i wzruszenia. I jest tego dość sporo, jak na jednego bohatera.

Polecam, warto sięgnąć po tę opowieść. Stawia przed nami trudne pytania, niejednoznaczne, na które nie jest łatwo odpowiedzieć … Ale warto spróbować stanąć obok i ocenić, czy Marcin ma prawo tak postępować … Jedno jest pewne, czas spędzony z bohaterem będziecie miło wspominać. Czy chcielibyście mieć takiego przyjaciela?