Niewinni nie ponoszą kary recenzja

"Niewinni nie ponoszą kary" Moniki Koszewskiej nie jest moim zdaniem typowym thrillerem czy też kryminałem, bardziej dość nowatorska obyczajówką z wątkiem kryminalnym. Dziwną dlatego, że tak naprawdę do końca nie wiadomo, czy głównego bohatera darzymy sympatią czy też wręcz przeciwnie. Tu bardzo łatwo możemy zobaczyć, że życie nie jest czarno-białe i zerojedynkowe, tu zaciera się granica między dobrem a złem. Dlatego bardzo trudno jest głównego bohatera oceniać jednoznacznie.

Marcin Kowalski jest młodym prezesem firmy Inwestycje Rozwojowe. Firma znakomicie prosperuje, znają ją i właściciela wszyscy w okolicy, co najmniej ze słyszenia.
Jednocześnie Marcin jest dość tajemniczym człowiekiem, jest sierotą, wychował się w domu dziecka i nawet nie znał swoich rodziców. Imię i nazwisko nadali mu urzędnicy.
Skąd zatem jego bogactwo? W jaki sposób dorobił się takiej firmy?
Nie ma tu żadnej tajemnicy, po prostu zdolny i pracowity chłopak z bidula trafił na mądrego i bogatego szefa, któremu zawdzięcza swoje stanowisko a także firmę.
W domu dziecka nie miał zbyt lekko. Był molestowany przez jednego z wychowawców, i chociaż inni domyślali się tego, nic z tym nie robili.

Marcin mimo wielu przykrych zajść, jako jeden z nielicznych wychowanków zaszedł wysoko. Jego determinacja w dążeniu do celu została doceniona. Marcin szanuje kobiety, pomaga wielu pokrzywdzonym osobom, ale nie znosi gdy ktokolwiek krzywdzi jego znajomych. Zawsze sam wymierza za to karę. Dotkliwą karę, karę śmierci. Stara się jednak tak to wszystko organizować, żeby wyglądało na wypadek. Czy jednak jego intencje są dobrze odbierane przez innych? Pewnie nie, lecz nie zdradza się tym przed nikim.
Jego inteligencja może zachwycać, lecz czy ma prawo do wymierzania sprawiedliwości według swojego mniemania? Czy kierując się swoim wyobrażeniem możemy być sędzią?

Ciekawy i życiowy temat, książkę czyta się dość szybko, chociaż niektóre fragmenty są zbyt wydłużone. Część dialogów jest zbyt monotonna i czasem można się w nich pogubić.
Zakończenie nie jest jednoznaczne, jakby urywa się nagle, zostawia wiele niewyjaśnionych spraw.
Zbyt dużo błędów nie ułatwia lektury, chociaż ogólnie książka jest dobra, można się wiele razy uśmiechnąć w czasie czytania i warto po nią sięgnąć.



Dziękuję Pani Monice Koszewskiej za egzemplarz książki z autografem.