Czarna Madonna recenzja

Gdybyście szukali tytułu z kategorii najdziwniejsza książka ever, to mogę Wam podsunąć pewniaka. Remigiusz Mróz chyba zawsze będzie w stanie mnie zaskoczyć, wręcz zaczynam się coraz bardziej obawiać tego, co kryje się w tych kilkunastu powieściach, które jeszcze przede mną, zwłaszcza że zostały mi głównie te z początkowego okresu jego twórczości.

"Czarna Madonna" to powieść, która wzbudziła u mnie wiele sprzecznych emocji, a te potrafiły zmieniać się ze strony na stronę, momentami nawet z akapitu na akapit. Nie przepadam za takim wewnętrznym rozdarciem, wolę też mieć możliwość jednoznacznego określenia, czy kocham dany tytuł, czy jednak go nienawidzę. I choć skłaniam się w tym przypadku do tej drugiej opcji, to przy niektórych fragmentach bawiłam się całkiem nieźle.

Horror religijny już z nazwy może wzbudzać kontrowersje, a w dodatku daleko mu do literatury, po jaką sięgam bez wahania, ale jak to już kilka razy mi się zdarzyło, tak i tym razem nazwisko autora skutecznie skusiło mnie do lektury. Przyznaję, że nawet nie zwróciłam uwagi na to, do jakiego gatunku się zalicza, a opis tego nie sugeruje, wyglądało mi to raczej na powieść katastroficzną, może nawet w jakimś stopniu zbliżoną do "Lotu 202".

Horrorów nie czytam, więc nie mam porównania, nie mogę określić, czy w tej kategorii wypada dobrze, czy wręcz przeciwnie, ale utwierdzam się po raz kolejny w przekonaniu, że to nie moje klimaty. Nie umiem się bać, te straszne w teorii momenty mnie śmieszą, a zjawiska nadprzyrodzone wywołują jedynie politowanie. Muszę jednak uczciwie dodać, że mistrzowska interpretacja Krzysztofa Gosztyły w wersji audio stworzyła imponujący nastrój grozy, a biorąc pod uwagę niedociągnięcia w treści, trzeba to jeszcze bardziej docenić.

Te wszystkie wątki religijne, interpretacje fragmentów Biblii, nieznane powszechnie szczegóły z historii kościoła jakoś nie były w stanie mnie wciągnąć. Doceniam pomysł, bo oparcie się na Apokalipsie wymaga sporej wiedzy, otwartości i cierpliwości. Jeśli mam być szczera, to bardziej przemawia do mnie w tym kontekście coś w stylu "Kodu da Vinci" niż to, co zaserwował tu Mróz.

"Czarna Madonna" to książka, którą chcę jak najszybciej wyrzucić z głowy. Nie odnalazłam się w tej fabule, spodziewałam się czegoś innego, mniej absurdalnego. Może fani grozy będą usatysfakcjonowani, ja chyba nie jestem wystarczająco otwarta, więc mam nadzieję, że Mróz będzie się trzymał tego "nigdy więcej" z posłowia.

Moje 5/10.