Zimne wody Wenisany recenzja

,,Zimne wody Wenisany" Linor Goralik to opowieść o poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące pytania, próbie odnalezienia się w nowej rzeczywistości i dowiedzenia się, kto mówi prawdę. Jest to książka zdecydowanie dla starszych dzieci, bo znajdziemy tutaj wiele przenośni i metafor. Jednakże, nie powinno się przypisywać jej do konkretnej grupy wiekowej, ponieważ dorośli też na pewno będą się przy niej dobrze bawić i coś z niej wyniosą.

Agata to dziewczynka, mieszkająca w krainie zwanej Wenisaną. Składa się ona z dwóch miast - Weniskjalu, czyli tego, w którym żyją ludzie i Weniswajtu, który znajduje się pod wodą i jest lustrzanym odbiciem pierwszego. Zamieszkują topielce oraz gabo, które uważane są przez ludzi za niebezpieczne. Z tego względu dzieci do dwunastego roku życia mogą przebywać w mieście tylko pod nadzorem dorosłych. W dniu pewnego święta, splotem nieszczęśliwych zdarzeń, Agata wpada do wody i odwiedza Weniswajt.

Styl pisania autorki jest bardzo przystępny, choć zawiera wiele złożonych zdań, ubogaconych w metafory. Sposób, w jaki Linor Goralik kreuje świat przedstawiony w historii, sprawia, że czujemy się tak, jakbyśmy też tam byli i pomagali w przygodzie naszej bohaterce. Mimo, że nie ma tutaj szczegółowych opisów miejsc, jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, jak wygląda ta kraina.

Początkowo, ciężko było mi się wczuć w historię. Natomiast, po mniej więcej 40 stronach, gdy lepiej poznałam świat i zrozumiałam o co chodzi, to pochłonęła mnie i przeczytałam ją praktycznie ,,na raz".

Główna bohaterka Agata, mimo że jest jeszcze dzieckiem, to charakteryzuje się upartością i dąży do postawionego sobie celu. Bez względu na wszystko, stara się dociec prawdy i dowiedzieć się, czy to, co było jej wpajane od dzieciństwa, nie było jednym wielkim kłamstwem. Niemniej jednak, wciąż pozostaje dwunastoletnią wrażliwą dziewczynką, która się boi. Przez to, jest zdecydowanie realistyczną postacią. Żałuję tylko, że nie poznaliśmy bliżej historii jej życia, przed ważnym dla fabuły świętem.

Elementy fantastyczne zawarte w książce były niezwykle ciekawe. Ptakopodobne stwory oraz topielce świetnie ubogacały tę historię. Dzięki nim, ciągła akcja była spójna, a poczynania Agaty stawały się bardziej interesujące. Zakończenie było bardzo dobre i pozostawiało otwartą furtkę dla drugiego tomu.

Czy w Wenisanie wybuchnie wojna? Z chęcią się tego dowiem!