Jak umieramy recenzja

Jest pierwszy dzień listopada. Moment skłaniający do zadumy i refleksji nad tym, co tak ulotne. I tak piękne.

Największy paradoks śmierci polega na tym, że gdy już dowiadujemy się, czym jest, nie możemy nikomu o tym powiedzieć. Jesteśmy jeszcze jakoś „po”? Czy po prostu wszystko się kończy i jest czarna dziura? A może jest niebieska, żeby było weselej? Wielkie umysłu od wieków starały się rozwikłać tę zagadkę. I zdaje się, że tajemnica śmierci pozostanie nieodgadniona.

Śmierć nie towarzyszy nam na co dzień. I chociaż w średniowieczu kroczyła za ludźmi ze swoją kosą, klepsydrą i straszyła postacią szkieletu, dzisiaj nie chcemy się nią przejmować. Wyznajemy kult młodości, uważamy, że to nas nie dotyczy. A jednak. I nas dopadnie. Nie wiadomo, kiedy i jak. Wiemy natomiast ze stuprocentową pewnością, że tak się stanie. Czy można się przygotować? Ale jak przygotować się na coś, czego nie znamy? Roland Schulz w swojej książce „Jak umieramy. Co powinniśmy wiedzieć o śmierci” stara się nieco oswoić śmierć i pokazać punkty wspólne, jednocześnie zaznaczając, iż każda śmierć jest całkowicie inna. To w końcu sprawa bardzo intymna i indywidualna. Ta niesamowita książka ukazała się nakładem wydawnictwa Muza.

Roland Schulz w swojej opowieści porusza trzy ważne etapy związane ze śmiercią. Na początek opisuje proces umierania. Oczywiście, każdego i każdą z nas może spotkać zupełnie inny koniec. Śmierć nagła, śmierć w wypadku, cokolwiek. Tutaj autor skupia się na fazie terminalnej, gdy pacjent trafia pod opiekę paliatywną i często zdaje sobie sprawę z tego, że nadchodzi koniec. Do takich wspólnych symptomów zbliżającej się śmierci zalicza między innymi zmiany w sposobie oddychania czy w wyglądzie brody. Mówi też o momencie przebudzenia świadomości, który następuje krótko przed śmiercią. Następnie opisuje samą śmierć w jej istocie, a na koniec etap żałoby, który przechodzimy.

Książka „Jak umieramy” była dla mnie wartościową lekturą. Mój dziadek umierał długo, widziałam postęp choroby, leżał w hospicjum. Wydawało się, że nie ma już żadnego kontaktu ze światem. W pewnym momencie, gdy odwiedzałam go razem z bratem, jakby się przebudził i pożegnał się z nami. To było mroczne, przerażające i niesamowite. Tajemnica śmierci budzi we mnie lodowate dreszcze. Bardzo ciekawe w książce Rolanda Schulza są na przykład wskazówki, jak zachowywać się w przypadku, gdy bliska nam osoba wie, że umrze, bo jest nieuleczalnie chora i prawdopodobnie zostało jej niewiele czasu. Osoby nieuleczalnie chore rozrysowują sobie kręgi, w których umieszczają najbliższe osoby, rodzinę, przyjaciół i znajomych. Taka „segregacja” pozwala ustalić pewne zasady i znacznie ułatwia rozwijanie relacji w pozytywną stronę. Słowem – książka „Jak umieramy” to bardzo wartościowa lektura, którą polecam z czystym sumieniem. I drżącym sercem.