Wszyscy słyszeli jej krzyk recenzja

Ryszard Ćwirlej Wszyscy słyszeli jej krzyk,

Podpisuję się obiema rękoma pod umieszczonym z przodu okładki zdaniem Arkadiusza Jakubika, który chciałby zobaczyć ekranizację przygód komisarza Antoniego Fischera. Ja również chciałabym obejrzeć kryminalny serial retro stworzony na podstawie książek Ryszarda Ćwirleja. Serial w którym, główną rolę odegrają nie tylko poznańscy policjanci i przedstawiciele półświatka, w postaci lokalnych band, złodziejaszków, femme fatale, zazdrosnych kochanków, knujących organizacji politycznych, ale również sam Poznań, którego w każdej kolejnej części tejże serii jest bardzo dużo, jest tutaj takim cichym bohaterem. Ulice, knajpy, posterunek, wszystkie te miejsca są wyraziste, a przede wszystkim ważne dla toczącej się akcji.

Do tej pory miałam przyjemność czytać tylko jeden tom serii. Wszyscy słyszeli jej krzyk jest moim drugim spotkaniem z komisarzem Fischerem i chociaż nie zachowałam kolejności, a pozostałe tomy jeszcze przede mną, nie stanowi to najmniejszej trudności w poznawaniu serii. Każdy tom bowiem jest autonomiczną, zamkniętą opowieścią, odnosząca się do wydarzeń z różnych lat dwudziestolecia międzywojennego, niekoniecznie z zastosowaniem chronologii, nie ma jednak możliwości, żeby się pomiędzy nimi pogubić.

Tym razem jest rok 1929. W Poznaniu trwa Powszechna Wystawa Krajowa prezentująca gospodarczy dorobek dziesięciolecia niepodległego kraju. Jak to z wielkimi wydarzeniami bywa, do miasta zjeżdżają nie tylko zainteresowani, ale również wszyscy, którym marzy się łatwy zarobek. Nie tylko jednak napady rabunkowe będą przedmiotem dochodzenia komisarza i jego podwładnych. Sam Antoni Fischer zostanie świadkiem brutalnego zabójstwa, którego odgłosy słyszane będą dzięki transmitowanej na żywo audycji radiowej. Żeby jeszcze bardziej zagęścić atmosferę, okaże się również, że ważna rola przypadnie do odegrania polskiemu kontrwywiadowi. W przygotowywanej przez niego akcji udział wezmą nie tylko szpiedzy, przydadzą się w niej również poznańscy złodzieje.

Cała, z pozoru, zagmatwana akcja, jest niesamowicie intrygująca, w miarę posuwania się do przodu, wszystko zaczyna oczywiście wskakiwać na swoje miejsce, w międzyczasie oczywiście co i rusz zaskakując czytelnika. Tym bardziej, że bohaterów jest tutaj naprawdę wielu.

Przyznaję, że wykreowany przez autora klimat retro, połączony z codziennym życiem poznańskich ulic a także zastosowanie gwarowych określeń i świetnej narracji, pozwoliły mi poczuć atmosferę tamtych czasów, stać się uważnym obserwatorem wydarzeń, które nawet jeśli są częściowo fikcyjnie, sprawiają wrażenie, jakby stanowiły rzeczywisty element policyjnej kroniki międzywojennych lat. I szpiegowskiej szarady również.