Rana recenzja

W prywatnej szkole, w której zatrudnia się Klementyna, każdy ma jakieś tajemnice. Dyrektorka znęca się nad nauczycielami, dzieciaki udają posłuszne dorosłym dla świętego spokoju, a reszta dorosłych skupia się wyłącznie na sobie i swoich interesach. Najpierw ginie uczennica Marysia, pochodząca z biednej rodziny, która dostała się do szkoły dzięki stypendium. Następna w kolejności jest nauczycielka polskiego, Elżbieta. Gniewomir i Klementyna, którzy widzieli ciało Eli nie mogą czuć się bezpiecznie...

Autor kolejny raz genialnie łączy wątek kryminalny z wątkiem obyczajowym. Wskazuje czytelnikowi problemy społeczne, które są wokół nas, w naszym życiu codziennym, a na które nie zwracamy uwagi. Tym razem mamy do czynienia głównie z problemami młodzieży szkolnej – problemy z akceptacją inności, z dostosowaniem się do oczekiwań rodziców i nauczycieli, opuszczeniem emocjonalnym na rzecz dóbr materialnych. Wojciech Chmielarz pokazuje nam, dorosłym, jak bardzo skupiamy się na zapewnieniu dzieciom „wszystkiego”, że zapominamy o miłości, czułości i bliskości z nimi. Nie zauważamy kiedy dorastają, kiedy zaczynają rozumieć wszystko, co się wokół nich dzieje, widzą nasze kłótnie i frustracje, ale nie zawsze jeszcze je rozumieją, przejmując całą winę na siebie. Bo z nimi nie rozmawiamy. 

Z drugiej strony mamy też problem Klementyn, nauczycielki matematyki w średnim wieku, która przeżyła traumę w dzieciństwa, była bita i tresowana i odbija się to na jej dorosłym życiu gdy katuje się kolejnymi wspomnieniami. Chowa ona w sobie mroczną tajemnicę, tak samo jak zamordowana Elżbieta. Ela natomiast nie dogaduje się z mężem, nie potrafią się porozumieć, żyją obok siebie coraz bardziej sfrustrowani, bo również ze sobą szczerze nie porozmawiali.

Co do wątku kryminalnego – on po prostu jest. Jest dobrze skonstruowany, zaskakujący, ale tak samo jak w „Żmijowisku” nie wysuwa się dla mnie na pierwszy plan. W zasadzie jest sumą wszystkich wydarzeń, problemów i niedopowiedzeń kolejnych postaci. Jest wynikiem ran, których doznaliśmy w życiu, tych fizycznych, ale przede wszystkim psychicznych. Dlatego, że każdy z nas nosi w sobie rany, które nie potrafią się zagoić, a które wpływają na nasze całe życie.