Moja mama jest aniołem recenzja

Chyba każdy z nas ma swoje małe rytuały - począwszy od sposobu picia porannej kawy, a na czynnościach wieczornych skończywszy. Osobiście lubię przed zaśnięciem wypić melisę lub herbatę w wielkim kubku z godłem Gryffindoru (tak, potteromania trwa całe życie)*, przeglądając katalog legimi. W ten sposób półka z napisem "do przeczytania" rozrasta się każdego dnia.

Niedawno trafiłam na książkę Małgorzaty Friedel Moja mama jest aniołem.

I, chociaż bardzo niechętnie sięgam po tego rodzaju literaturę, tym razem postanowiłam spróbować.

Czy zrobiłam to w ramach umartwień przy okazji Wielkiego Tygodnia? Raczej nie. Myślę po prostu, że czasem potrzebne jest katharsis.

Wątpliwości recenzentki

Po raz pierwszy, od dawna nie potrafię znaleźć słów na opisanie wrażeń z lektury. Zapytacie pewnie, co sprawiło, że zapomniałam języka. Otóż, o niektórych książkach nie sposób mówić. Nie dlatego, że są złe ani dlatego, że dobre, ale ponieważ wymykają się ocenie.

Jak miałabym spokojnie rozprawiać o sposobie narracji, konstrukcji bohaterów i dialogów, skoro temat poruszył mnie tak dogłębnie ?

Zastanawialiście się kiedyś, jak to jest codziennie patrzeć na śmierć bliskiej osoby? Obserwować zmiany, zachodzące w jej ciele? Właśnie z taką sytuacją ma do czynienia bohaterka i narratorka Moja Mama jest aniołem. Jak sobie poradzi?

Opisując swoją historię, Małgorzata używa słów uznawanych za niecenzuralne. Oczywiście, może się to nie podobać. Przyznaję, że w pierwszej chwili byłam mocno oburzona. Bo jak to, literatura i wulgaryzmy? Po dłuższym zastanowieniu pomyślałam jednak, że przecież cała współczesna, polska fantastyka wulgaryzmami stoi! Czy zatem mogę autorkę potępiać za używanie tego rodzaju słów?

Przecież nazywanie nowotworu "skurwielem" drażni o wiele mniej, niż rzucanie "kurwami" na wszystkie strony, jak robią to choćby postaci z Wiedźmina (tak, wiem, Wiedźmin to nie najnowsza pozycja, ale w tym względzie niemal ikoniczna).

Biorąc pod uwagę tragiczną sytuację, w jakiej znalazła się rodzina bohaterki, ostre słowa, wydają się zupełnie naturalne. Co więcej, dodają opisowi dramatyzmu, sprawiając równocześnie, że staje się on jeszcze bardziej autentyczny.

Trudno mi wyobrazić sobie, bym, będąc w podobnym położeniu, potrafiła powstrzymać się od stosowania wulgaryzmów.

We wstępie do swojej książki autorka pisze:

I rzeczywiście, nie jest. Opisuje tylko prawdę, ale prawdę tak przerażającą, że nie trzeba już żadnych udziwnień, żadnych zabiegów stylistycznych. Wystarczą najprostsze zdania, by stworzyć obraz do głębi poruszający, uderzający w najczulsze struny.

Czy polecam tę książkę?

Jeśli potrzebujecie katharsis albo, jeżeli w Waszej rodzinie wydarzyła się tragedia i szukacie usprawiedliwienia dla towarzyszących temu negatywnych uczuć - zdecydowanie tak.

Jeżeli jednak chcielibyście lektury uwznioślającej cierpienie, idealizującej ostatnie chwile ludzkiego życia - to nie jest właściwy adres.