Książę musi odejść recenzja

Książka „Książę musi odejść” już samym tytułem nastawia czytelnika na to, że spodziewać się on może kolejnej „cukierkowej” historii o dziewczynie negatywnie doświadczonej przez los, która czeka na swojego księcia, aż ten wjedzie w jej życie na białym koniu i kilkoma ruchami miecza przegoni wszystkie jej problemy. Lecz czy taki scenariusz miał miejsce w głowie Moniki Gajos?

Autorka w swojej powieści wprowadza nas w dwa różne światy – Michaliny i Leonarda, czyli pary głównych bohaterów. Ich przeżyć możemy doświadczyć na własnej skórze ze względu na narrację, w której połowa rozdziałów pisana jest z perspektywy kobiety, a połowę widzimy oczami mężczyzny.

Michalina to urodzona artystka. Studiuje sztukę i jest to bardzo ważny element jej codzienności. Jak na artystyczną duszę przystało charakteryzuje ją nietuzinkowy wygląd – wyjątkowe oczy oraz czupryna różowych włosów. Jest też zakręcona, już od początku książki prześladuje ją okropny pech. Leonard z kolei ma wszystko – pieniądze, dobrą pracę oraz ojca, który jest znany w branży fotograficznej i wprowadził go w ten niezwykły świat. Leo, pomimo bycia młodym mężczyzną, odczuwa silną potrzebę nieustannego buntowania się i stawia na swoim nawet wtedy, kiedy nie ma racji.

Kiedy drogi tych dwojga przetną się w pracowni fotograficznej, nic już nie będzie takie samo…

„Książę musi odejść” to pozycja, która w szczególności przypadnie do gustu fanom tradycyjnych obyczajówek. Historia wpisuje się w kanon relacji „from hate to love” (przynajmniej z perspektywy Michaliny) i momentami jest przewidywalna, co niestety odebrało mi odrobinę radości z czytania. Liczyłam na więcej momentów zaskoczenia. Na uwagę zasługuje też styl pisania, jest bardzo kwiecisty i wyszukany, co nie zawsze pasuje do sytuacji. Niektóre opisy sytuacji, miejsc czy uczuć skróciłabym o kilka zdań na rzecz dłuższych dialogów.

Powieść Moniki Gajos zasługuje na uwagę, ponieważ przekazuje uniwersalne wartości takie jak relacje rodzinne, przyjaźń, miłość czy odpowiedzialność za siebie i innych. Ukazane są one jednak w stylu, który nie do końca przypadł mi do gustu.