Chłopi. [T. 1], Jesień recenzja

Cytat rozpoczynający recenzję nie pochodzi z "Chłopów", a z "Pieśni świętojańskiej o Sobótce" Jana Kochanowskiego. Przekornie skojarzył mi się natomiast od razu z tym klasykiem, chociaż obraz wsi wyłaniający się z lektury jest całkowicie inny, nie jest ona na pewno spokojna, a i nie zawsze wesoła.

"Chłopi" to w sumie cztery tomy — każdy odpowiadający kolejnej porze roku. Ja przeczytałam tylko pierwszy zatytułowany jako Jesień i ten czas jest tutaj kluczowy, gdyż właśnie wtedy rozgrywają się opisane wydarzenia.

Bohaterowie — z nimi mam lekki problem. Każda z wymienionych postaci jest dość dokładnie opisana, Reymont nie pozostawia złudzeń — wszyscy są dość istotni. Nie ma za to głównej postaci, chociaż może można byłoby stwierdzić, że taką jest Maciej Boryna, z kilku względów nie do końca zgadzam się z tą tezą. Skoro kreacja bohaterów nie była zła, a wręcz pogłębiona to możecie zapytać, dlaczego miałam z nimi problem? O ile dobrze policzyłam i poszperałam — a starałam się bardzo — było ich prawie pięćdziesięciu. A to oznacza dokładnie tyle imion i nazwisk, a także faktów z nimi związanych do zapamiętania i niepomylenia.

Może posunę się do odważnych wniosków, ale za bohatera w "Chłopach" uznałabym również wieś. Noblista bardzo dokładnie przedstawił nie tylko mieszkańców, ale również same Lipce. Prace, obyczaje, zajęcia i codzienne życie — o tym wszystkim przeczytacie, zagłębiając się w lekturę.

Powieść napisana jest gwarą chłopską i co było zaskoczeniem dla mnie samej, po chwili czytało mi się ją bardzo dobrze i bez większych problemów. Reymont posługuje się wyjątkowym językiem, rozbudowane dialogi, czy specyficzne powiedzonka są "codziennością".

Za jeden z głównych minusów książki uważam natomiast powolny bieg wydarzeń, który nie nadaje czytaniu tempa. Fabuła nie jest bardzo wciągająca i nie czeka się z zapartym tchem na dalszy bieg wydarzeń, ale może właśnie przez to zwraca się uwagę na inne rzeczy? Może to chciał uzyskać Autor, a to, co wymieniłam jako minus, w tym świetle staje się dużym plusem?

Tak "Chłopów" przeczytałam z przymusu, jako lekturę szkolną, ale również tak — książkę naprawdę dobrze mi się czytało i nie żałuję czasu z nią spędzonego. Kończąc bardzo subiektywnym akcentem, pomimo kilku minusów uważam, że Nobel Reymonta za tę powieść jest jak najbardziej zasłużony.