Wściekła skóra recenzja

Roswita Rein jest 30-latką, która nie ma zbyt dobrych stosunków z rodzicami, a gdy emocje biorą nad nią górę, trudno jest jej sobie z nimi poradzić. Pewnego dnia pod wpływem nieprzyjemnego zdarzenia decyduje się na wyjazd do Holandii, gdzie podejmuje pracę. Kobieta nie ma pojęcia, jak bardzo ta jedna z pozoru niewinna decyzja może zmienić ją wewnętrznie. W ośrodku, w którym się zatrzymuje poznaje pewną Polkę – Tanię Konecki. Bohaterka zamieszkuje razem z nią i starszym małżeństwem.

Pomiędzy kobietami nawiązuje się nietypowa więź, choć nie od razu pałają do siebie sympatią. Roswita zazdrości Tanii: urody, pewności siebie i zainteresowania jakie wzbudza swoją osobą wśród mężczyzn. Pragnie być taka jak ona, choć wie, że jest jej do tego bardzo daleko.

Początki pobytu Roswity nie należą do najłatwiejszych. Znajduje się bowiem w obcym kraju bez pieniędzy, doświadczenia i bliskich. Ponadto doświadcza wiele przykrości, a ludzie spoglądają na nią z niesmakiem, wciąż przypominając jej swoim zachowaniem, jak bardzo różna jest od swojej koleżanki, pozbawiona wdzięku, urody i otwartości.

Wkrótce Tania znika bez śladu, pozostawiając na miejscu wszystkie swoje rzeczy – dokumenty, ubrania, pamiątki. Roswita jest przekonana, że jej współlokatorka zaginęła, a nawet podejrzewa, że może nie żyć.

Ze względu na fakt, iż nikt z ludzi nie traktuje zniknięcia kobiety poważnie, bohaterka postanawia na własną rękę przeprowadzić śledztwo w tej sprawie. Oczywiście mieszkańcy, którzy nic nie widzieli i nie słyszeli w tej sprawie - wcale nie ułatwiają jej zadania. Podejrzany może być zatem dosłownie każdy, a kobieta szybko przekonuje się, że nikomu nie można ufać i powinna być ostrożna w swoim postępowaniu, które czasami zbyt pochopne może wplątać ją w kłopoty.

Bohaterka przechodzi pewien proces przemiany – zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Staje się silniejsza, pewniejsza siebie i nie boi się walczyć o siebie, swoją rację i marzenia.

Czy taka przemiana wystarczy jednak, aby dotrzeć do prawdy i odnaleźć przyjaciółkę? Kto kryje się za jej zniknięciem? Czy kobieta jeszcze żyje? Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna, a rozwiązanie zagadki okazuje się zaskakujące.

„Wściekła skóra”, to powieść, która uświadamia, że człowiek czasami najpierw musi coś stracić, aby coś innego zyskać i nauczyć się tak naprawdę żyć. Autorka pokazuje, że ludzie z pozoru potrafią być dobrzy i uprzejmi, a pod grubą warstwą skóry niejednokrotnie skrywają swoje drugie oblicze przesiąknięte najmroczniejszymi sekretami przeszłości. Takim osobom nie można ufać.

W książce odnaleźć można wiele wątków dotyczących bohaterów drugoplanowych, co odbiorca może traktować różnie w zależności od swoich upodobań. Jeżeli ktoś lubi taką wielowątkowość i mnogość bohaterów – z pewnością taki zabieg podziała na plus, gdyż z jednej strony pozwala on zrozumieć więcej rzeczy i poznać życie bohaterów. Dla kogoś, kto za tym nie przepada – książka może być momentami nużąca i ciągnąć się w nieskończoność. Ja należę do osób, dla których ponad 500 stron powieści to zdecydowanie za dużo i pewne opisy za bardzo mi się dłużyły i choć w wielu miejscach się sprawdzały, to czasami wydawały mi się zbyteczne. Nie do końca podobał mi się obraz, za pomocą jakiego autorka przedstawiała Ślązaków i pobłażające traktowanie tego, co wyczyniają inny. Momentami byłam zniesmaczona, choć z drugiej strony była w tym pewna ciekawość.