Wróżbiarze recenzja

Evie O'Neill nie jest grzeczna dziewczynką, czego oczekują od niej rodzice. Na jednej z imprez, gdy jest już pijana, mówi o kilka słów za dużo. Nie chce publicznie przeprosić Harry'ego, przez co zbliżają się kłopoty. Matka i ojciec podejmują decyzję, by wysłać ją do wuja do Nowego Jorku. Dziewczyna udaje skruszoną, będzie jej tylko brakowało przyjaciółek, jednak w głębi ducha się cieszy: oto nadchodzi jej nowa szansa, teraz zabłyśnie, pokaże jak bardzo jest nowoczesna i odważna. Dla niej to ucieczka, nigdy nie pasowała do swojego małego miasteczka w stanie Ohio. Wuj może nie będzie jej matkować, wszystko zapowiada się wspaniale! Lecz Nowy Jork ma też swoją mroczną stronę. W mieście zaczynają ginąć ludzie, zbrodnie te są okrutne i starannie zaplanowane, są częścią czegoś większego. Nowojorska policja nie poradzi sobie sama i zwraca się również o pomoc do wuja Willa, który jest właścicielem Muzeum Niesamowitości. Evie będzie mogła się w końcu wykazać, gdyż skrywa tajemnicę, która może okazać się kluczowa w rozwiązaniu zagadki tych przestępstw.

„Nadszedł czas. Nadchodzą. - powiedział Isaiah, zapadając w sen. Jego ostanie słowa były cichym szeptem. - Wróżbiarze.”

Lata dwudzieste w Nowym Jorku. Rewia, tancerki, chłopczyce, jazz i dżin. Miejsce, gdzie każdy chce zabłysnąć. Wiele korzysta z życia i bawi jak nigdy wcześniej. Jest już po wojnie, a przed kryzysem, wspaniały czas. Te realia, według mnie, były świetnie odwzorowane, autorka stworzyła w mojej wyobraźni wyraźny obraz tego świata, który nie chce teraz zniknąć. Lecz wbrew pozorom nie panowała tam sielanka. Ważnym wątkiem w powieści nadal jest rozwiązywanie zagadki związanej z tajemniczymi i okrutnymi zbrodniami. Wywołuje to dreszczyk emocji, czytelnik jest zafascynowany tymi zdarzeniami. Wiążą się z tym sekretne obrzędy i zdaje się, że kometa Salomona również odgrywa tu jakąś rolę. Dobrze, że główna bohaterka ma do dyspozycji wiedzę przechowywaną w Muzeum Amerykańskiego Folkloru, Przesądów i Wiedzy Tajemnej. Może też udać się do biblioteki, mimo iż wydaje jej się to niezwykle bolesne. Dziewczyna staje na tropie niesamowitej zagadki, trupy od których widoku da się zemdleć, niezwykły dar i upływający czas, to coś z czym Evie będzie musiała się zmierzyć.

Postacie zawsze są bardzo ważne w powieści, to co o nich pomyślimy, ma chyba największy wpływ na odbiór całej lektury. Tutaj nie można narzekać, gdyż na kartach powieści pojawia się wielu bohaterów, każdy z własną historią. Na samym początku może wydać się denerwujące wprowadzenie aż tylu osób, niemniej działa to na korzyść tej pozycji, gdyż nie tylko dodaje realizmu, ale również urozmaica lekturę i daje większe pole do manewru autorce. Główna bohaterka Evie (Evangelina), dla niektórych znana jako Evil, jest sympatyczną dziewczyną, która ma zamiar korzystać z życia, kocha imprezy i chce zabłysnąć. Na dodatek posiada tajemniczy dar odczytywania przedmiotów. Poznajemy również jej wuja, przyjaciółkę i wielu innych. Szczególnie polubiłam Sama Lloyda, który mimo trochę dziwnego i irytującego charakteru (oraz pierwszego spotkania z Evie) wydał mi się bardzo urokliwy i zabawny, przez co stał się moją ulubioną postacią,. Dlatego też boleję, iż zostało mu poświęcone stosunkowo mało czasu. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach będzie odgrywał większą rolę, w końcu nigdy nic nie wiadomo.

„Zdaniem Evie niewiele rzeczy było gorszych od bycia zwyczajnym. Zwyczajność była dla bałwanów. Evie chciała byc niezwykła. Jak jasna gwiazda.”

Już sam tytuł wskazuje, że będziemy mieli do czynienia z jakąś grupą zwaną Wróżbiarzami. Jest to tajemniczy wątek, nie wiadomo tak naprawdę kim do końca są te osoby, co potrafią i co jest im przeznaczone zrobić. W trakcie powieści można jedynie zobaczyć potencjalnych kandydatów do tej roli. Sama historia jest ciekawa, przedstawia zagadkowe opowieści, z których pewne mogą okazać się prawdziwe. Pozycja ta jest wciągająca, cały czas coś się dzieje, niektóre wydarzenia zaskakują. Książka napisana jest w narracji trzecioosobowej, a autorka cały czas skupia się na różnych postaciach i mimo iż Evie jest główną bohaterka, to nie jest jej poświęcona cała uwaga. Niemniej tak jak i w przypadku bohaterów niekiedy ma się wrażenie przesytu, że czegoś jest zwyczajnie za dużo. Co prawda rozbudowanie bohaterów działa na korzyść, lecz tutaj nie zawsze było to dobre, ponieważ przez taki nadmiar trudniej niektóre sprawy zrozumieć.

Pozycję tę zaczynało mi się dość ciężko. Gdy zobaczyłam ilość stron i porównałam to z ilością czasu wolnego, przeraziłam się. Wskutek tego podchodziłam do lektury z dystansem i na początku nie umiałam się do niej przekonać. Jednak po jakimś czasie tak się wciągnęłam, że nie zauważałam nic, co się wokół mnie nie działo i pochłaniałam kolejne rozdziały. Nie mogłam się od niej oderwać, a jak już musiałam, to myślałam nad tym kiedy znajdę chwilę, by ją kontynuować i dowiedzieć się całej prawdy. „Wróżbiarze” okazali się książką niesamowicie ciekawą z rozbudowanymi wątkami i postaciami. Pierwszy tom jest tylko wstępem, dość długim trzeba zauważyć i już nie mogę się doczekać kolejnych części. Poruszany jest tu też wątek odwiecznej walki dobra ze złem, jest wręcz tematem przewodnim, patrząc na niektóre zapiski. Ogólnie jest to interesująca powieść o przyjaźni, miłości, walce, chęci akceptacji i poczucia przynależności oraz znalezienia własnego miejsca na ziemi, wypełniania jakiegoś ważnego zadania. Lekturę tę serdecznie polecam fanom fantastyki, tajemnic, sekretnych historii i ogólnie podobnej tematyki, warto sięgnąć po tę pozycję!


„- Evangelino. - Will westchnął. - Dobroć zaczyna się w domu.
- Choroby psychiczne też.”


Moja ocena 8,5/10