Wpół do świtu recenzja

Bałem się. Wahałem czy wejść do tego świata. Ogarnął mnie lęk, obawa przed nieznanym paraliżowała mnie. A ja stałem trzymając w ręku tę książkę. Książkę, która mogła mnie wzmocnić, lub rozsypać na kawałki.

O jakże mylnym były moje obawy. Wkroczenie w tę historię ochroniło mnie i dało nadzieję, której tak bardzo potrzebowałem.

Nawet nie wiem kiedy otaczający mnie świat zatrzymał się, a ja wkroczyłem prosto w bezruch...

Zatapiając się w tej opowieści obserwowałem życie, łapałem się "skrawków cudzych historii, by dalej trwać". Potrzebowałem tego, by się zatrzymać. Stałem nad krawędzią przepaści i zastanawiałem się nad kolejnym ruchem jaki powinienem zrobić – w przód czy w tył.

Stop!

Przerywam lekturę. Skupiam rozbiegany wzrok. Uspokajam myśli o niemyśleniu.

Otwieram szeroko okno i głęboko wciągam powietrze. A wraz z nim iluzję otaczającego mnie świata.

Czas odgrywał tutaj ogromną rolę. Różne myśli odwiedzały moją głowę – bolesne i wyzwalające...

uciekając przed bolesnymi pakowałem je wszystkie do walizki zapomnienia i wysyłałem kurierem jak najdalej od siebie...

otulając się wyzwalającymi, zastygałem wpatrzony we własne odbicie w lustrze życia.

"Sens. Lubię go mieć, a jeszcze bardziej czuć". W chwili sięgania po "Wpół do świtu" nie miałem go. Byłem poszukującym. Byłem kimś pozbawionym sensu i logiki. Nie rozumiałem siebie. Milczałem wsłuchując się w ciszę – czułem ją, dotykałem, przytulałem się do niej...

Wszystko po to, by zrozumieć siebie, swój byt istnienia.

"Wpół do świtu" to cudownie utkana z nitek słów opowieść, w której Autorka ukryła magię, stratę, miłość, strach...; to czytelnicza podróż po skarb, po emocje, po życie z życia.

Wyszedłem z mojego życia, by po drabinie niebycia wspiąć się do życia Ewy, bohaterki książki. Autorka przygotowała dla mnie tę drogę. Dała mi wybór. Ja jestem wyborem. Przycupnąłem sobie na parapecie – miejscu przepełnionym wdzięcznością. Patrzyłem na siebie chwilę. Czułem ją, otulała mnie całego. Moje ciało drżało, oblewało się zimnym potem. Czułem żart bijący ode mnie. Cały się rozpływałem...

Lekturę tej książki kończyłem ukryty w szafie mego życia, zasłonięty od świata zawieszonymi na drążku ubraniami – troskami. "W gęstej ciszy, pełnej niewypowiedzianych słów, nadziei, żali, oczekiwań" wsłuchiwałem się we własne myśli...
Polecam! Czytaj!