Sierociniec janczarów recenzja

Powiedzieć, że jestem tą książką zachwycona, to mało.

Powieść z opisu może się wydawać banalna, ot, brutalne morderstwo dokonane w małym miasteczku w Wielkopolsce. Miasto słynące z Parowozowni staje się areną wydarzeń, które zahaczają o okres przedwojenny, ich kulminacja miała miejsce na przełomie lat 60. i 70. ubiegłego wieku, a kończy się na roku 2016. Gdy w roku 2018 na zjazd wolsztyńskich absolwentów dociera Rafał Terlecki – wybitny reportażysta i dziennikarz śledczy zajmujący się polityką, dostaje od swojego dawnego licealnego kolegi tajemniczą teczkę. Paweł Zdanowski otwiera tym samym mityczną puszkę Pandory.

Brzmi psychopatycznie, prawda? Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Na tle bogatego tła historycznego i politycznego możemy obserwować wydarzenia mające początek w zimie 1912 roku, które na przestrzeni lat zazębiają się, ukazując religijny fanatyzm, okrutne czyny popełniane w imię Boga, a będące wyrazem szalonego umysłu kościelnego hierarchy, to także walka o władzę i dominację w lokalnym środowisku, podporządkowywanie sobie i manipulacja ludźmi, żądza pieniądza i tajemnice z przeszłości.

Pomijając już mega gruntowny reaserch autora, powieść jest niesamowicie przemyślana pod względem strukturalnym i następujących po sobie zdarzeń. Wszystkie wątki pojawiają się we właściwym momencie, wypełniając fabułę i nadając jej logicznego i spójnego ciągu przyczynowo skutkowego.

W powieści bardzo dominuje tło historyczne i polityczne, wiem, że nie każdy za tym przepada, ale bez tego ta powieść nie miałaby smaku. „Sierociniec janczarów” pochłania od pierwszej strony i trzyma w niesłabnącym napięciu aż do samego końca. Mimo zawiłości politycznych i historycznych powieść czyta się lekko za sprawą przystępnego i niewydumanego języka.

Mnie zabrakło wyjaśnienia krótkiego, bardzo epizodycznego wątku Ani proszącej o ogień do papierosa… To naprawdę wydawało się podejrzane, a przeminęło bez echa i choćby jednego zdania wyjaśnienia czy Terlecki miał rację co do niej.

Mam nadzieję, że Piotr Gajdziński nie poprzestanie na tym jednym kryminale i niebawem znów będę mogła przeczytać jego kolejną powieść.

Było wspaniale.