Wołanie grobu recenzja

David Hunter, będąc członkiem ekipy dochodzeniowej, brał udział w sprawie dotyczącej seryjnego mordercy kobiet. Nie wszystkie ciała ofiar zostały odnalezione, jednak sprawca i tak został skazany. Po 8 latach od tych wydarzeń morderca ucieka z więzienia, a członkowie uprzednio stworzonej grupy śledczej ponoszą śmierć. Czy doktor Hunter również znajdzie się na celowniku bezwzględnego mordercy?

Książki Becketta charakteryzuje prowadzenie akcji w sposób ślimaczy, jednak właśnie dzięki temu można zwolnić tempo i wrócić uwagę na rzeczy istotne, które pomogą zaprognozować finał całego śledztwa. Analiza psychologiczna zabójcy, rozmyślania Davida Huntera oraz terminologia medyczna to trzy główne elementy, które występują w każdej książce z tego cyklu i tworzą nierozerwalną całość, składającą się na ich sukces. Oczywiście wiwisekcja umysłu zbrodniarza mogłaby być obszerniejsza, ale to, co znajduje się w „Wołaniu grobu” uważam za wystarczające dla przeciętnego czytelnika. Osobiste rozważania głównego bohatera są niemal odzwierciedleniem myśli czytelnika - ich prostota i niekompletność są tożsame z odczuciami odbiorcy. Zupełnie jak gdybyśmy wraz z Hunterem prowadzili własne, prywatne śledztwo i krok po kroku odkrywali pasujące do siebie puzzle. I ostatnia składowa – skomplikowane, fachowe terminy medyczne, które są wyjaśnione przez autora w tak przystępny sposób, że nawet najbardziej odporni na wiedzę stricte medyczną (np. ja) pochłaniają je i to ze zrozumieniem. Beckett udowadnia, że da się pisać prosto o rzeczach trudnych i to przy jednoczesnym zainteresowaniu czytelnika tym tematem.

Biorąc pod uwagę wszystkie części tej serii „Wołanie grobu” niewiele, ale jednak, odstaje od reszty. Monotonia wrzosowisk, powolne ujawnianie faktów oraz trochę surrealistyczne zakończenie nie czynią z „Wołania grobu” książki złej, ale na pewno nieco gorszą od poprzednich. Nie mniej jednak zagadka kryminalna jak zwykle jest skonstruowana dość drobiazgowo tak, by odbiorca mógł stopniowo, wraz z głównym bohaterem próbować odnaleźć jej rozwiązanie. A zapewniam, że wspólne śledztwo z Hunterem to przyjemność, która smakuje doskonale, nawet przy kolejnej lekturze po latach.