Łódzka przystań recenzja

"Już wszystkie łzy zostały wylane, tyle bólu, tyle cierpienia, ale dość tego. Trzeba żyć, trzeba iść do przodu!"

Wojna niesie za sobą ogrom bólu i smutnych wspomnień. Często sami czujemy ogromne emocje w związku z tym tematem, będąc tylko wolnym obserwatorem. Kłębiące się w nas odczucia, sprawiają, że bardziej doceniamy dzisiejsze czasy. Droga do domu okazuje się być długa, zawiła i bolesna. Przy życiu trzyma ją wiara, że jeszcze wróci do kraju, ujrzy najbliższych i ukochanego.

Niemcy, wiosna 1944 rok. Stefania Rudzka, dziewiętnastoletnia dziewczyna mieszkająca wówczas w okupowanej Łodzi, w wyniku łapanki trafia do obozu pracy o bardzo zaostrzonym rygorze.

Zawsze z ogromną przyjemnością zagłębiam się w takie książki, chłonąc wszystkie wydarzenia. Przy tej pozycji nie było inaczej.

Od samego początku dostajemy obraz tamtych czasów, mogąc obserwować działania nazistów, ich bezduszne i brutalne traktowanie jeńców i nienawiść, która karmiona, dojrzewa w nich. Przelewające się zło, odbija się piętnem na ludziach, którzy płacą swoją wolnością czy nawet życiem. Przy tak okropnych czynach, nasuwa się pytanie, gdzie kończy się ludzkość, a zaczyna bestialstwo.

Obrazowość słów autorki tworzy w naszej głowie wizję tamtych momentów, dając pogląd na skalę ich rozboju. Mamy wrażenie, jakbyśmy stali obok, towarzysząc bohaterce jej w tej przeprawie. Lekkość słów pomimo ciężkości tematu sprawia, że przez książkę się płynie, dając się porwać fabule. Prawdziwość wydarzeń wprowadza w nas większą emocjonalność i empatię.

Temat II wojny światowej nie należy do łatwych. Utkanie tła dla historii w książkach, wymaga od pisarza wielkiej znajomości tamtych wydarzeń I faktów. Taka pozycje powinny cechować emocje, które wręcz przepływają przez czytelnika, dając mu odczucie wojennych dni.

Autorka odnalazłabym się w temacie, dając nam książkę, która z pewnością zagości w naszych sercach, mimo iż nie jest to słodka historia. Prawdziwa, bolesna i odciśnięta piętnem na polskości.

Bohaterowie ukazują nam pewną mądrość. Niby organizm to słaba jednostka i wyniku długotrwałego znęcania psychicznego jest wątły. Jednak to właśnie postacie udowadniają, że potrafimy urosnąć w siłę, gdy widzimy nadzieję.