Wojna i terpentyna recenzja

Prawdą jest, że najlepsze scenariusze pisze samo życie. Tak było w przypadku "Wojny i terpentyny" gdzie pomysł autorowi podsunęła historia rodzinna i postać jego dziadka: weterana I Wojny Światowej i malarza - amatora.
Stefan Hertmans postawił sobie za cel ocalić od zapomnienia wydarzenia sprzed prawie 100 lat i uczcić pamięć osoby niezwykle mu bliskiej. Robi to bardzo wnikliwie, podążając śladami swojego dziadka. Ogromnym źródłem wiedzy są pamiętniki nestora rodu, które spisał pod koniec życia oraz obrazy, które malował aż do śmierci.

Wspomnienia są przeplatane współczesną narracją i komentarzami pisarza, który odkrywając kolejne karty z przeszłości dziadka odkrywa też głęboko skrywaną tajemnicę dotyczącą niespełnionej miłości bohatera, którą ten będzie nosił w sercu do końca życia.
Większość tekstu to wspomnienia wojenne: bardzo realistyczne, pełne żywych obrazów okrucieństwa, krwi i strachu. Obserwujemy kolejne bitwy i okresy rekonwalescencji po postrzałach. Ten czas ukształtował dziadka pisarza i w swoich pamiętnikach to właśnie te wspomnienia zajmują najwięcej miejsca.
Swoistą przeciwwagą dla tych przeżyć jest miłość do rysowania: począwszy od czasów dzieciństwa gdy obserwował on swojego ojca (a pradziadka autora), który konserwował freski w lokalnych kościołach, po czasy gdy jaskra i słaba kondycja fizyczna nie pozwalały mu stać przy sztalugach dłużej niż godzinę.

To opowieść bardzo intymna, przepełniona miłością i rodzinnym ciepłem (w swej wymowie przypominała mi "Lalę" Jacka Dehnela) jednak były momenty, że mnie nużyła i usypiała (szczególnie te kiedy jeden opis bitwy przechodził w kolejny i kolejny). Najlepiej czytało mi się fragmenty związane z malarstwem i żałowałam że więcej jednak w tej książce wojny niż tytułowej terpentyny.

Niemniej na pewno jest to pozycją z którą warto się zapoznać: nieśpiesznie i z kubkiem mocnej kawy na podorędziu. Książka ta wymaga skupienia i chwilowego wyłączenia się z kołowrotka życia. To świetna lektura na długie, zimowe wieczory.