Dwa lata osiem miesięcy i dwadzieścia osiem nocy recenzja

Słuchając tej książki, miałam wrażenie, że to już było. Podobną konstrukcję ma powieść „Dzieci północy”. Wielowątkowa, gdyż opowiada o losach ludzi urodzonych w pierwszych minutach niepodległości Indii, obdarzonych niezwykłymi mocami. W tej powieści bohaterami są potomkowie filozofa Ibu Ruszda i dżinniji Dunia, też są obdarzone niezwykłymi mocami.

Tym razem autor sięga po orientalne „Baśnie z 1001 nocy” i poematy o walce ludzi z dżinami. Zresztą w tytule jest 1001 noc, a liczba ta przewija się przez całą książkę w różnych konfiguracjach. Sama historia jest opowiedziana, jako baśń, mimo że dzieje się współcześnie, ale narrator znajduje się w dalekiej przyszłości i z tej perspektywy ją opowiada. Po raz pierwszy dinnijka Dunia pojawia średniowieczu i zakochuje się w filozofie Ibu Ruszda. Diuna jest księżniczką Peristanu, czarodziejskiej krainy, w której żyją dżiny, intraty i innego rodzaju demony. Owocem tej miłości jest gromada nie w pełni zwykłych ludzi. Dunia wraca do swojej krainy. W tle tych wydarzeń toczy się dyskusja teologiczno-filozoficzna między Ibu Ruszda, a innym filozofem Al Ghazalim. Ten spór toczy się nawet po ich fizycznej śmierci. Przez następne wieki kolejne pokolenia potomków Diuny żyją nieświadomi swych nadnaturalnych mocy. Jednak po wiekach otwiera się szczelina i do świata przenikają dżiny i inne demony z krainy Peristanu przenikają do świata ludzi i rozpoczyna się wojna z ludźmi. Wraca też Diunia i wraz ze swoimi potomkami Dunizatem rozpoczyna obronę ludzi. Wojna trwa 1001 noc. Jaki wynik będzie wynik tej walki?

Może autor świetnie bawił się przy pisaniu tej książki, ja nie bawiłam się, słuchając jej. Książka okazuje się futurystycznym kolażem, gdzie traktat filozoficzny miesza się z opowieściami o superbohaterach, jak z komiksów, orientalne baśnie, z europejskimi legendami i odwołaniami do współczesnej literatury i filmu. Całość ma być alegorią czasów współczesnych i wojny cywilizacyjnej, jaka toczy się według autora. Dla mnie powieść została przeładowana, czasami mniej znaczy lepiej. Nie wciągną mnie autor w swoją opowieść, nic nowego i zaskakującego nie znalazłam w jego prozie.