Wniosek o wybaczenie recenzja

Nigdy nie powinno się łączyć spraw zawodowych z prywatnymi, bo prędzej czy później zawsze dochodzi do jakiegoś zgrzytu. Zgrzytu, w którym przynajmniej jedna ze stron będzie musiała dokonać trudnego wyboru, pomiędzy lojalnością w pracy a zaufaniem bliskiej osoby. I z takim właśnie dylematem zmierzył się nasz bohater, Piotr, który dochował tajemnicy klienta, okłamując przy tym Judytę- kobietę, która z każdym kolejnym dniem stawała mu się coraz bliższa. A Breszka, jak przystało na kobietę- wulkan, zareagowała dość impulsywnie, w jednej chwili niszcząc jakże emocjonalną relację z Piotrem. Relację, pełną zauroczenia, pożądania, zrozumienia i dającą poczucie bezpieczeństwa. Nie zmienia to jednak faktu, że w kontekście zawodowym wykazała się pełnym profesjonalizmem, który również stara się wykorzystać w sprawie brata. Na nieszczęście pani mecenas, ten ładuje się w jeszcze większe tarapaty i coraz bardziej szemrane towarzystwo. Szybka decyzja, by pomóc Michałowi, i Breszka sama wchodzi w paszczę lwa, przy okazji ciągnąc za sobą Kosteckiego.




„Wniosek o wybaczenie” Natalii Sońskiej okazał się jeszcze bardziej ekscytujący i dynamiczny niż tom pierwszy tej serii. Nasi bohaterowie nadal nie działają względem siebie zbyt pochopnie, choć ich serca galopują niczym tabun dzikich koni. Ich wzajemna przyciąganie okazuje się nadzwyczaj silne i prawdziwe, co dla tak charyzmatycznych osobowości jest nie lada wyzwaniem, szczególnie dla samowystarczalnej Judyty. Ta kobieta boi się przyznać, nawet przed samą sobą, że Piotr to ktoś więcej niż bliski znajomy, współpracownik czy też przypadkowy kochanek. Tylko jak ma się przed tym uczuciem całkowicie otworzyć, skoro rodzinne wzorce związku ma mocno spaczone, a większość mężczyzn, z którymi się spotykała nieco bliżej, okazywali się wielkimi rozczarowaniami. Na całe szczęście w tej relacji to Piotr jest tym bardziej zdeterminowanym, opanowanym, wyrozumiałym i mimo wszelkich starań Breszki, czyta z niej jak z otwartej księgi. Toteż wie, że jego długotrwałe starania są warte trudu.




Dodatkowym plusem i to wielkim, jest znacznie bardziej rozwinięty wątek kryminalny. Początkowe problemy z prawem Michała to tylko wierzchołek góry lodowej i to będzie kolejny dominujący element tejże fabuły. Niebezpieczeństwo, intrygi, kłamstwa, manipulacje- w pracy dla Judyty oraz Piotra nie jest to żadna nowość. Jednak gdy te przenikają do ich życia prywatnego, robie się nieciekawie. Oboje muszą więc ustalić swoje priorytety, by podjąć się czegoś niewyobrażalnie trudnego, groźnego i nieobliczalnego. Czegoś, co zdecydowanie zmieni ich dotychczasowe postawy. Trzeba będzie złamać pewne obietnice dane sobie samym, pochylić głowy, przyznać się do błędów, ale przede wszystkim wykazać się odpowiedzialnością i wolą walki. Tyle, jeśli chodzi o brata Breszki, by nie zdradzić Wam więcej niż to konieczne. A jeżeli chodzi o sprawę Mariusza, którą oboje prowadzili, to przyznam, że okazała się ona jeszcze bardziej zakręcona, niż mi się początkowo wydawało. A jej zakończenie mocno mnie zszokowało, zresztą podobnie do samych głównych bohaterów.

Jak już wspomniałam w recenzji poprzedniej części, tak i tutaj język narracji jest niezwykle lekki i przystępny, a tworzone przez autorkę obrazy delikatne, aczkolwiek precyzyjne, choć w niektórych sytuacjach dostaniemy nieco więcej pikanterii, ciętych dialogów, ale i zrobi się dynamiczniej, bardziej ekscytująco, szczególnie w końcowych rozdziałach, które już teraz gwarantują znacznie mocniejsze wrażenia w następnym tomie. O tym jestem święcie przekona. I ponownie w momencie tworzenia tej recenzji, jestem w trakcie czytania już ostatniej części tejże serii (zazwyczaj, zanim jej nie napiszę, choćby wstępnie, to nie biorę się za kolejną książkę z danego cyklu, by nic się nie pomieszało). Wam oczywiście polecam przeczytać „Serię z aktami”, najlepiej po kolei.