Zieleń szmaragdu recenzja

"Trylogię czasu" mogę zaliczyć do przeczytanych. Postaram się w tej recenzji zamieścić moją opinię na temat całej serii.
Książki w skrócie, opowiadają o podróżach w czasie. Gwendolyn i Gideon wykonują tajemniczą misję, rozwiązując przy tym zagadki oraz szukają odpowiedzi na pytanie : Co się stanie, kiedy krew wszystkich podróżników w czasie, zostanie wczytana do chronografu?

Po książkę sięgnęłam ze względu na pozytywne opinie, oraz zainteresował mnie motyw podróży w czasie. Nie zawiodłam się, choć liczyłam na coś innego. Najbardziej wkurzało mnie, czasami dziecinne zachowanie głównej bohaterki. W końcu ma ona 16 lat, a kto w takim wieku mówi "fajowo"? Jednak w kolejnych tomach się wyrabia, chociaż w ostatnim, według mnie za dużo płakała, czasami mogła by się opanować i pokazać swoją silną stronę. Minusem też jest to, że wszystkie wydarzenia dzieją się praktycznie w ciągu kilku dni/tygodni. Brakowało mi tego "czegoś" w tej trylogii, gdzie mogłabym ją zaliczyć do moich ulubionych, ale i tak zajmuje wysokie miejsce na mojej półce.

Pomimo tych minusów książkę bardzo polubiłam. Uważam, że fabuła jest bardzo ciekawa i oryginalna, na pewno jeszcze sięgnę, po jakąś pozycję z motywem podróży w czasie. Kocham zagadki i tutaj było ich na prawdę sporo. Rozwiązanie ich, w pełni mnie usatysfakcjonowało. A zakończenie i ten pomysł, świetny. Było też wiele zabawnych momentów, głownie dzięki Xemeriusowi, który był jedną z moich ulubionych postaci. Najbardziej rozbawiły mnie jego komentarze, przy wizycie Gideona.
"W pokoju zapanowała martwa cisza, wzrok wszystkich spoczywał na dziewczynie w bluzce w kolorze żółtych sików."
Nie można też nie wspomnieć o okładkach, które są przepiękne. Sama nie wiem, która podoba mi się najbardziej, ale każda jest cudowna.

Jeśli chodzi o związek Gideona i Gwen, to mam mieszane uczucia. Historię o przeciętnej dziewczynie i cudownym chłopaku, który z początku ją odtrącał, a później się w niej zakochuje, już znamy. Tutaj nie jest to nic nowego, jednak nie przeszkadza mi szczególnie. Niektóre momenty, gdzie się pokłócili były wkurzające. Bo z jednej strony płacze i jest na niego wściekła, a potem go widzi i liczy, że będą razem. Zdecydowanie bardziej polubiłam Leslie i Raphaela. Nie było dużo o nich, jednak ich związek był uroczy.

Podsumowując. Trylogia jest bardzo wciągająca. Na nudne wieczory idealna. Dzięki wielu zagadkom, można się zastanawiać, jak się one rozwiążą i o co chodzi z tajemniczym Hrabią de Saint Germain. Jeżeli jeszcze nie czytaliście, to polecam. Jest to seria, do której wrócę jeszcze nie raz ;)