Władca Pierścieni recenzja

Do Tolkiena nie byłam przekonana bardzo długo, bo też różne opinie krążyły o Trylogii Pierścienia. Jedni mówili, że nudne, drugie, że super i sama nie wiedziałam czy się zdecydować czy nie. W końcu przeczytałam tom pierwszy, który spodobał mi się do tego stopnia, że sięgnęłam po dalszą część.
W drugim tomie śledzimy dalsze losy Boromira, Gandalfa, a także innych członków Drużyny. Tym razem książka jest podzielona na dwie księgi. Pierwsza z nich opisuje losy Meriadoka i Pippina, a także Legolasa, Aragona, Gimlego i Gandalfa. Tutaj dzieje się dużo, trwa wojna z Sauronem i jego potężną armią orków, więc wątek ten jest wysunięty na pierwszy plan i nie sposób się przy nim nudzić. Nowymi postaciami są Endowie – prastare drzewa, które muszą zadecydować, czy wziąć udział w wojnie, czy pozostać w lesie. Poznajemy ich przez Merry’ego i Pippin’a, którzy całkiem przypadkiem się na nich natykają.
W drugiej księdze natomiast, podążamy wraz z Frodem i Samem do Mordoru. Ta część podobała mi się w mniejszym stopniu, jak dla mnie jest troszkę nudnawa i mało się w niej dzieje. Dosyć istotną rolę gra Gollum, który niby pomaga Frodowi, choć tak naprawdę chce go zabić, by odzyskać swój drogocenny skarb.
Całość podobała mi się, nie przeszkadzało mi śledzenie losu bohaterów z dwóch perspektyw, bo było to swego rodzaju urozmaicenie. Nie wyobrażam sobie tej części napisanej inaczej. Z początku ten podział troszkę działał mi na nerwy, ale myślę, że to kwestia przyzwyczajenia.
Moimi ulubionymi bohaterami są oczywiście Legolas i Gimli. Podobał mi się ich humor, wzajemne przekomarzanie, które w gruncie rzeczy świadczyło o wielkiej przyjaźni. Nie ukrywam, że uwielbiam Legolasa również za to, iż jest elfem. Od zawsze pociągały mnie elfy i to już się raczej nie zmieni.
Książka pokazuje sens prawdziwej przyjaźni, takiej na śmierć i życie, która powinna być dla nas wzorem. Choć nie jest to pokazane wprost, bohaterowie wspierają się wzajemnie, co stwarza rodzinną atmosferę, mimo niespokojnych czasów. Bardzo lubię takie wątki.
Szczególnie polecam osobom, które czytały tom pierwszy. Myślę, że bez tego bezsensem byłoby zagłębianie się w „Dwie wieże”. Jeśli ktoś nie zna Tolkiena, to czas przełamać lody – naprawdę warto.