Posiadłość Blackwood recenzja

Zawsze to przykra niespodzianka, gdy książka autora, którego się uwielbia, nie dorównuje reszcie. Ma się ochotę rzucić nią przez okno, ale coś zawsze szepce nam do ucha, że przecież nie wszystko jest takie złe. Tak, nie wszystko jest takie złe. Ale gdy złe przeważa dobre, to nie jest dobrze. Absolutnie nie.

Z jednej strony mamy w "Posiadłości Blackwood" niesamowite bogactwo opisów – ten duszny, bagnisty klimat Luizjany, czyli specjalność Rice. Autorka jest w stanie otulić nas liśćmi prastarych dębów i pachnącą wistarią, opowiadając o duchach, morderstwach i zdradach. Dzięki temu, jak zwykle, Anne się udało i to głównie zatrzymało mnie przy książce.

Z drugiej strony książka pełna jest dziwactw, takich jak seks z duchem, seks z goblinem, dorosły chłopak śpiący z kobietami ze swej rodziny niczym mały berbeć i wszędzie to bogactwo i piękno, które nie irytowało aż w takim stopniu przy wampirach takich jak Lestat czy Armand, bo jakoś można było je wytłumaczyć – tutaj jednak chodzi głównie o śmiertelników. Rozumiem, że Quinn pochodzi z bogatej rodziny, ale on nawet do szpitala ubiera garnitur od Armaniego, podczas gdy naprawdę wystarczyłaby piżama.

I główny bohater. Ania stworzyła nieprzyjemnego, a nawet odrażającego młodego chłopaka, z którym nie można się utożsamiać, nie da się go lubić i nie da się nawet o nim czytać, czasami… i wszyscy oczywiście kochają Quinna, wszystkie kobiety go pożądają, a ja nie mogłam spędzić z nim nawet dwóch minut, żeby nie zwariować.

Część, która bardzo mi się podobała, to Petronia. Wyjątkowa wampirzyca/wampir posługująca/y się językiem bardzo przypominającym Lestata z wczesnych Kronik. Postać bardzo intrygująca, o której, muszę przyznać, chciałabym przeczytać osobną Kronikę, a która w porównaniu z Quinnem i jego biadoleniem wydawała się niemal idealna. Kolejna niesamowita postać ze starożytnego Rzymu, które Ania pisze jak nikt inny.

Do tej pory Kroniki czytałem z prawdziwą przyjemnością. Ten tom jednak bardzo odstaje od reszty. Nie ma w niej wiele wampirów, a Lestat wydaje się być zupełnie inną postacią, której zdecydowanie brakuje pazurów z poprzednich części. Lestat rozmięka na bagnach otaczających Blackwood, niczym rezydenci trzęsawisk, które przemierzali Frodo i Sam we "Władcy Pierścieni". A Quinn Blackwood i jego Goblin to Gollum sprowadzający go na manowce.