Wilcze lato recenzja

Haparanda to miasto w północnej Szwecji, leżące u ujścia rzeki Torne do północnej części Zatoki Botnickiej, w regionie Norrbotten, przy samej granicy z Finlandią.

Policja otrzymuje zgłoszenie o dwóch martwych wilkach znalezionych w lesie. Sprawa wydaje się prosta, znaleźć winnych ich otrucia. Jednak otrzymują informację, że w żołądkach obu z nich znajduje się ludzkie mięso. Przecież wilki od stu lat nie zaatakowały człowieka, a może to było łatwe i całkiem martwe pożywienie do zdobycia? Rozpoczynają się poszukiwania ciał i od tego momentu wszystko zaczyna się komplikować.

Główna bohaterka, policjantka Hannah to kobieta po przejściach, która mierzy się z własnymi demonami przeszłości i nie spodziewa się, że prawdziwe czarne chmury dopiero będą przed nią. Z jednej strony silna i w pełni opanowana kobieta, a z drugiej wątła psychicznie jak źdźbło trway rzucane przy mocnym wietrze. Hannah próbuje przejąć kontrolę nie tylko nad własnym życiem, ale również nad wszystkim dookoła nie zauważając pewnych alarmujących sygnałów nadchodzącej katastrofy. Bohaterka, która da się lubić i chce się jej kibicować.

Miałam ochotę na skandynawski kryminał, choć obawiałam się, że będzie nieco statecznie. Nic z tych rzeczy. Już od samego początku wkręciłam się w samo śledztwo. Policjanci mieli nie lada orzech do zgryzienia, bowiem w tym sennym miasteczku nie było nigdy poważniejszych zbrodni. Nagle muszą mierzyć się nie tylko z martwymi wilkami, ale również kilkoma trupami, zaginionymi pieniędzmi i narkotykami wartymi miliony koron. Z dużym zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów od Hannah i Thomasa po Katyę czy UV, bowiem oprócz warstwy kryminalnej autor zadbał o solidne podłoże obyczajowe.

Autor oddał również głos miasteczku, które raz po raz snuje opowieść o sobie i swoich mieszkańcach. Bardzo mi się podobały te krótkie fragmenty, bowiem dało się wyczuć jego starą duszę. Miasteczko, na którym każde wydarzenie na znaczyło swoim piętnem do wiecznego dźwigania.

Spędziłam z Wilczym Latem kilka wieczorów i gdyby nie wieczne zmęczenie życiem codziennym, przeczytałabym w góra dwa dni. Polecam, bo to bardzo dobry kryminał rozpoczynający nową serię, bo zakończenie nie pozostawia wątpliwości, że będzie ciąg dalszy. A ja na pewno będę chciała poznać dalsze losy bohaterów.