Szkarłatny płatek i biały recenzja

Kiedy pierwszy raz natknęłam się na powyższy tytuł wiedziałam, że jak najszybciej musi być mój. Przy najbliższej okazji nabyłam to opasłe tomisko na własność i całkowicie wsiąknęłam w świat stworzony przez Michela Fabera. Uwielbiam klimat czasów wiktoriańskich, specyficzną atmosferę, konwenanse, ocienione ulice pełne dorożek (i te piękne latarnie, które zawsze mnie urzekają…). Wszystkie te elementy odnalazłam właśnie w „Szkarłatnym płatku i białym”.
Książkę, pomimo niespełna 850 stron, czyta się jednym tchem. Z niecierpliwością przewracałam kolejne strony, jednocześnie ubolewając, że lektura niebezpiecznie zbliża się ku końcowi. Michel Faber kreuje świat z ogromną dbałością o detale, bez jednoczesnego wybielania chmurnej otoczki tamtych czasów. Mamy więc biedne dzielnice przesycone fetorem spoconych, niemytych ciał, fekalia wylewane przez okna, a wreszcie środowisko prostytutek, stanowiące niejako motyw przewodni powieści. Autor nie boi się odważnych opisów erotycznych i dobitnych słów.
Na szczególną uwagę zasługują zwłaszcza stworzone przez autora postacie. Na swojej wędrówce po ulicach Londynu spotykamy cały wachlarz różnorodnych bohaterów. Łączy ich jedna cecha- realność. Próbowałam znaleźć chociaż jedną słabszą kreację, co szybko okazało się zajęciem bezcelowym.
Jedyną rzeczą, która niezbyt mi się podobała jest otwarte zakończenie książki. Nie przepadam za pozostawianiem czytelnika w niepewności, bez odpowiedzi dotyczącej dalszych losów bohaterów. Na szczęście po usilnych prośbach wielbicieli Faber zreflektował się i wydał zbiór opowiadań kończący historię „Szkarłatnego płatka i białego”. Tom, wydany w Polsce pod tytułem „Jabłko”, już czeka na mojej półce, a ja tylko wypatruję chwili, kiedy w końcu będę mogła się z nim zapoznać.