Wielki Gatsby recenzja

Podobno klasyk, podobno jedno z najważniejszych dzieł literackich XX wieku. "Wielki Gatsby" powinien więc mnie oczarować, gwarantując emocje na najwyższym poziomie. Tak się jednak nie stało.

Powieść ta, autorstwa Francisa Scotta Fitzgeralda, to barwny portret Ameryki lat 20-tych. Kraju nieograniczonych możliwości, wielkich fortun budowanych od zera. Wystawne przyjęcia, na których króluje jazz, modne kreacje i mnóstwo alkoholu (mimo obowiązującej w tamtym czasie prohibicji), są sensem życia śmietanki towarzyskiej, odgrodzonej od normalnego świata sztucznym blichtrem i poczuciem wyjątkowości. Wielkie pieniądze to też usprawiedliwienie dla rozwiązłości i podwójnej moralności. Życie jest przyjęciem, które czasami kończy się ogromny kacem.
W ten świat, pełen kolorów i pokus wkracza Nick Carraway, młody mężczyzna z majętnej rodziny. Jest nowy w towarzystwie, ma więc dystans do świata wyższych sfer, który zaczyna poznawać i który zaczyna go fascynować. Jego zainteresowanie budzi szczególnie Jay Gatsby, sąsiad w którego posiadłości odbywają się huczne przyjęcia na które zjeżdżają tłumy. Niewiele wiadomo o jego przeszłości, a przecież nic tak fascynuje jak tajemnica i niedopowiedzenia. Bohaterowi udaje się z nim zaprzyjaźnić i poznać jego sekrety. Jednym z najbardziej skrywanych jest zakazana miłość do kobiety, która jest żoną innego. W imię tej miłości jest w stanie poświęcić wszystko: bogactwo, dobre imię i honor.

"Wielki Gatsby" to pełen kolorów i emocji obraz pokolenia, dla którego mieć znaczyło więcej niż być. Historia opowiedziana przez pisarza nie jest jednak w żadnym stopniu zaskakująca jestem w stanie jednak uwierzyć, że czasach, w których powieść się ukazała (lata 20-te XX wieku) mogła ona w pruderyjnej Ameryce wywołać niemałe poruszenie. Dzisiejszego czytelnika trudno jednak zaszokować tą historią. Na pewno nie można odmówić jej uroku, nie podziwiać świetnie odmalowanej atmosfery amerykańskiej socjety jednak sama opowieść... cóż nihil novi. Nie żałuję jednak czasu poświęconego na wysłuchanie tej książki, choć nie wpiszę jej na listę moich ulubionych dzieł literackich.