Wielka samotność recenzja

"Alaska (...) To piękno i groza. Wybawca i wróg. Tutaj, w tym najdzikszym miejscu w Ameryce, na obrzeżach cywilizacji, gdzie woda w każdej postaci może człowieka zabić, a przetrwanie zależy od ciągle dokonywanych wyborów, dowiadujesz się, kim jesteś (...) zderzasz się z prawdą o sobie. Uczysz się, co robić, żeby przetrwać."

"Tata opisywał jej niebezpieczeństwa czekające na nią na zewnątrz, tymczasem największe zagrożenie czaiło się w ich własnym domu."

"Jesteś za młoda, żeby takie rzeczy zrozumieć. On nie chciał. On czasami... po prostu... Za bardzo mnie kocha."

"- A więc uciekniemy. Bez niczego. - Z życiem."

"Będę się starał, Rudzielcu. Obiecuję. Kocham twoją mamę jak... Ona jest moją heroiną. Rozumiesz?"

"Jestem chory, Rudzielcu. Wiesz o tym. Psychiatrzy nazywają to zespołem stresu pourazowego. Kupa cholernego medycznego bełkotu, ale halucynacje i koszmary naprawdę mnie dopadają. Nie mogę pozbyć się tego świństwa z głowy i to mnie doprowadza do szału."

"W nieprzewidywalnej, dzikiej alaskańskiej przestrzeni albo się wzmocnisz i rozwiniesz, albo uciekniesz z krzykiem od ciemności, zimna i trudów życia. Wielka Samotność nie uznaje kompromisów i nie oferuje bezpieczeństwa. Dla nielicznych: niezłomnych, silnych marzycieli, Alaska na zawsze stanie się domem, pieśnią, którą można usłyszeć, gdy cichnie i nieruchomieje świat." 

"Wieczorem po kolacji Leni siedziała na łóżku z Bastionem Stevena Kinga. Od przyjazdu do Seattle zdążyła przeczytać trzy jego powieści i odkryła w sobie nową pasję. Żegnaj, literaturo fantastycznonaukowa, żegnaj, fantastyko, witaj, horrorze."