Siedem szklanek recenzja

Szczupła sylwetka. Sukienka tak krótka, że prawie widać pośladki. Czarne, kręcone włosy za uszy. Umalowana mocno twarz, inteligentna i „z charakterkiem”. Taki jest Emil. Kuba nie chce w swoim nudnym, spokojnym, zupełnie nijakim życiu kogoś takiego jak Emil. Ekscentrycznego artysty-malarza, który co chwila wyciąga od niego nowego papierosa, choć poprzedniego wypalił ledwo do połowy…

„Siedem szklanek” to opowieść o akceptacji siebie i innych, o jednoczesnym siedzeniu w schematach i stereotypach oraz wychodzeniu z nich. To w końcu opowieść o ludzkiej seksualności, której wcale nie trzeba określać za pomocą konkretnych metek. Dla mnie jednak jest to przede wszystkim książka o miłości – rządzonej niejasnymi zasadami, bardziej przypominająca grę, w której musisz się nauczyć odpowiednio poruszać, tak by nie przegrać. Przede wszystkim jest to jednak miłość bez zastanawiania się po co i dlaczego, nienachlana, bo już, bo Kuba chce Emila, i tyle. Co wychodzi książce na plus, bo możemy się skupić na postaciach, ich historiach i relacjach między nimi. A kiedy mamy do czynienia z bohaterem pokroju Emila, relacje na pewno będą pokręcone.

Zresztą z początku obawiałam się, że nie polubię Emila. Bo to taki „ynteligent”, co to się wymądrza, rzuca cytatami na lewo i prawo, no i jest przecież znawcą sztuki, mody i dobrego smaku. Szybko jednak okazało się, że Emil – taki trajkoczący bez przerwy, zmanierowany, „królowa dramaturgii”, traktujący wszystko jednocześnie zbyt poważnie i zbyt na luzie, stawiający siebie w centrum uwagi – potrafi być niesamowicie zabawny i uroczy. Przerysowany i przegadany, odstawiający sceny i beznadziejnie chwilami dziecinny, jest wkurzający, ale jednocześnie tak czarujący, że nie mogłam mu ostatecznie nie ulec.

Książka w główną narrację ma wplecione pierwszoosobowe relacje bohaterów, senne mary Kuby, anglojęzyczne wtrącenia, cytaty z piosenek, wierszy i klasyków powieści angielskiej. Wspinaczka górska przedstawiona jest jak erotyczna scena, porównania są soczyste, codzienne czynności przedstawione niecodziennie. Trochę tu zabawy językiem, uwspółcześnienia – dzięki temu jest giętki, kolorowy, żywy. A jednocześnie nie przesadzony, to nie jest żaden eksperyment z formą. Taki język nadspodziewanie dobrze pasuje do klimatu książki i jego postaci.

„Siedmiu szklanek” z czystym sumieniem nie polecę każdemu, choć sama czytałam je z przyjemnością. Potrafi irytować niektórymi „trafnymi obserwacjami społecznymi”, które mi wydały się dosyć typowe i niespecjalnie odkrywcze. Nadrabia historią i sposobem, w jaki została opowiedziana, a także pozytywnym przesłaniem o poszukiwaniu siebie i byciu sobą. I zakończenie, samo to ostatnie zdanie… Bardzo udany debiut.