Wezwanie Żmija recenzja

„Wezwanie Żmija” rozpoczyna nową serię Agnieszki Kulbat DZIEDZICTWO STRÓŻA NAWII.

Muszę przyznać, że jest to znakomity wstęp do serii, gdyż książka pochłania całkowicie i czaruje niesamowitym klimatem. Ale po kolei…

Wojmir szczyci się tym, iż jest synem Żmija. Posiada dar zaglądania w duszę i potrafi z nimi rozmawiać. Jego głównym zadaniem jest doprowadzanie zbłąkanych dusz na brzeg Rzeki Zapomnienia, skąd trafić mają do Nawii.

Tak Wojmir wędruje po świecie, łapiąc się w poszukiwaniu łatwego zarobku również innych zleceń. Syn Żmija ma słabość do pięknych kobiet. Od jakiegoś czasu znajduje się pod silnym wpływem uroku Żywi – strzygi, którą podejrzewa o to, że rzuciła na niego czar. Niebawem na jego drodze staje również urodziwa szeptucha Stefa. Wspólnie wyruszają do Poznania, który pochłonięty został przez tajemnicze plagi opętań i samobójstw… Wojmir będzie zaskoczony tym, co odkryje na miejscu…

Przyznaję, że z twórczością autorki nie miałam dotychczas przyjemności się spotkać, toteż zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po Wezwaniu Żmija. Kiedy jednak zaczęłam czytać pierwszy rozdział wiedziałam, że się polubimy. Podpasował mi styl autorki, a dodatkowo ogromne wrażenie zrobił klimat książki, który przesiąknął mnie całkowicie. To w połączeniu z rozgrywającymi się tu wydarzeniami rozbudzało moją wyobraźnię na maksa.

Powieść przepełniona jest słowiańską magią. Nie brakuje w niej pradawnych wierzeń, obrzędów, uroków i magicznych stworzeń. Barwne postacie tylko dopełniają całości, sprawiając, że od książki nie sposób było się oderwać.

Wojmir to bohater, który wzbudza skrajne emocje. Osobiście nie do końca podobało mi się jego zachowanie i nie zawsze śmieszyły żarty. Podobały mi się za to postacie kobiece wykreowane przez Agnieszkę Kulbat. Żywia, strzyga posiadająca dwie dusze i dwa serca. Czasem do głosu dochodziła jej demoniczna strona, a czasem ta bardziej ludzka. To postać, która nie jest ani dobra, ani tak do końca zła. Ma w sobie coś, za co da się ją lubić. Stefa natomiast to bez wątpienia moja ulubienica. Zdobyła moją sympatią niemal od razu. Szeptucha cechująca się ogromną wrażliwością na ludzką krzywdę. Choć zawsze chce jak najlepiej i pragnie nieść pomoc potrzebującym musi mierzyć się również z nienawiścią i oskarżeniami o czary. Mimo czyhających na nią niebezpieczeństw wykazuje się niezwykłą odwagą i zdrowym rozsądkiem. Bardzo ją lubię.

🐍

Spędziłam z tą książką bardzo fajny czas i już nie mogę doczekać się aż poznam dalszy ciąg tej historii, bo zakończenie mnie zaskoczyło. Polecam