Wędrowny zakład fotograficzny recenzja

Młoda warszawianka decyduje się zakupić starego, rozklekotanego volkswagena transportera z rozkładanym dachem i wyruszyć wzdłuż wschodnich granic Polski proponując mieszkańcom portret fotograficzny w zamian za jedzenie lub historię. Takiej powsinodze jak ja, pomysł zapakowania samochodu i jechania przed siebie , jechania bez planu, bardzo się spodobał. Aczkolwiek po przeczytaniu tej książki nie wiem czy zdecydowałabym się w taką podróż pojechać sama. Nasze wyobrażenie przygranicznej sielanki to nie zawsze domek z pięknymi malwami i powiewającą leniwie haftowaną firanką w oknie. Dziewczyna niejednokrotnie musiała uciekać do samochodu przed rozjuszonym, podpitym typkiem.

Zwracając uwagę na młody wiek dziewczyny zastanawiałam się jak dobre będzie jej pisanie i czy dotrwam do końca tych ponad trzystu stron. Agnieszka Pajączkowska w pierwszą wyprawę wybrała się w wieku 26 lat! I tu niespodzianka. Po paru głośnych, chwalonych książkach, które w tym roku starałam się przeczytać ale nie dobrnęłam do końca ta książka jest powiewem świeżości. Nie tylko ze względu na pomysł ale i narrację. Czyta się fantastycznie. Ale oprócz tego, że język jest świetny ta książka mówi o ważnych rzeczach.

Oczywiście historii niespełnionych miłości, zmarnowanej młodości, przemocy i alkoholizmu ze strony męża jest tu dużo, jak wszędzie w świecie. Natomiast dwa zagadnienia są najważniejsze. Pierwsze to fakt w jakiej nędzy Ci ludzie żyją na początku XXI w. Rozdział o rodzinie Sosowił (najdłuższy w książce) zasługuje na osobny reportaż-książkę. Druga sprawa to historia przesiedleńców. Autorka z czasem ( na "sesje fotograficzne jeździła co roku od 2012 do 2017) poświęca temu tematowi najwięcej uwagi.

Dzieje ludzi przesiedlonych są tragiczne. Zawsze jak jadę w Polskę wiem, które miejsca są zamieszkane przez ludzi przesiedlonych. To tam gdzie nie widać dbałości o ziemię i dom. Jakby pierwszy właściciel miał za chwile wrócić i upomnieć się o swoje. Brak przynależności do ziemi dla tych ludzi jest gorszy od biedy, która im doskwiera. Przeniesieni po wojnie w inna glebę zarośli tam barwinkami, pokrzywami, dziewanną i perzem ale tylko nad powierzchnią. Bez korzeni.
Świetna książka.