Wdech. Oddychając z trudem recenzja

Wpierw zacznę od opisywania uczuć, bo chyba oszaleję jeśli zaraz się tą opinią nie podzielę😃 Jak tylko skończyłam czytać Wdech, to dopiero sama zrobiłam wydech😃 Czytałam ją z zapartym tchem, próbując opanować własne uczycia i nie krzyczeć na mój wzrok, by czytał ją szybciej😅 To chyba pierwsza taka książka, którą nie potrafiłam się delektować, tylko niemal natychmiast pragnęłam skończyć ją jak najszybciej, bo emocje niemal rozsadzały mnie od środka! Wdech jest dziełem pisanym przez same doznania, których wciąż nam mało, choć na nas napierają powodując, że co rusz przechodzi nas fala gorąca. One szydzą z nas biorąc górę nad rozumem, który całkowicie porzucamy będąc zdatni tylko na to, co przekaże nam autorka. Sama okładka niebiańsko odzwierciedla pragnienia bohaterki, które otaczają nas niczym aureola, przez co czujemy, że nie jesteśmy sami. Wchodząc w wir doznań Leny sami odczuwamy dokładnie to samo. Bardzo dokładnie i obrazowo przedstawione postacie, które na długo zapadają nam w pamięć. Mała ilość dialogów, która zupełnie nie przeszkadza, gdyż same myśli bohaterki nam wszystko rekompensują. Nie boję się napisać, że wyrosła nam kolejna Collen Hoover. A teraz pozwólcie, że zobrazuję wam samą książkę😃.
Lena wciąż nie otrząsnęła się z dramatu jaki miał miejsce w dniu jej siedemnastych urodzin. Feralny dzień powraca do niej w formie koszmarów i ataków paniki. Chcąc odgrodzić się od przeszłości wyjedżdża do Krakowa i tam spotyka przystojnego Pawła. Wiąże się z nim mając nadzieję stworzyć coś bezpiecznego i spokojnego. Nie spodziewając się niczego nowego brnie naprzód ku kolejnym życiowym przeszkodom. W momencie gdy pojawia się zabójczo tajemniczy Adam, życie Leny zaczyna się sypać. Dochodzą do tego niespotykane emocje o których Lena nie miała najmniejszego pojęcia. Oboje mają tajemniczą przeszłość i oboje są równie uparci co do swoich postanowień. Od tej chwili jednobarwne życie Leny staje się druzgocąco kolorowe, lecz nie ma nikogo, komu mogłaby się z tego zwierzyć. Dla mnie totalnie 10 na 10 i aż zacieram dłonie na kontynuację powieści, czyli Wydech.