Zbieracze borówek recenzja

Debiutancka powieść Amandy Peters to historia, która głęboko porusza i długo nie pozwala o sobie zapomnieć. „Zbieracze borówek” to opowieść o utraconym dzieciństwie, tajemnicach, które naznaczają całe życie, oraz o bolesnej, ale i niezłomnej więzi rodzinnej.

Narracja powieści splata losy dwóch postaci: Joe, który jako sześcioletni chłopiec był świadkiem zaginięcia swojej młodszej siostry, oraz Normy, dorastającej w dostatnim, ale pełnym sekretów domu. Joe, członek rdzennoplemiennej społeczności Mikmaków, przez całe życie zmaga się z wyrzutami sumienia i stratą. Z kolei Norma, choć pozornie wiedzie spokojne życie, czuje, że coś w jej przeszłości nie jest takie, jak mówią rodzice.

Peters umiejętnie prowadzi czytelnika przez oba wątki, odsłaniając kolejne elementy tajemnicy, aż do wzruszającego finału. Kontrast między doświadczeniami Joe i Normy pozwala spojrzeć na temat tożsamości z różnych perspektyw – od traumy rdzennych społeczności po wpływ kłamstw na jednostkowe życie.

Jednym z największych atutów powieści jest sposób, w jaki autorka ukazuje psychologiczne skutki straty i izolacji. Joe dorasta w cieniu tragedii, która kładzie się cieniem na całej jego rodzinie. Norma z kolei przez lata poszukuje własnej tożsamości, próbując zrozumieć, dlaczego jej wspomnienia i sny wydają się bardziej rzeczywiste niż wersja historii, którą przedstawiają jej rodzice.

Peters pisze z ogromną wrażliwością, a jej bohaterowie są pełnokrwiści i autentyczni. Emocje bohaterów – od bólu po nadzieję – są przedstawione z subtelną intensywnością, dzięki czemu czytelnik od razu czuje z nimi więź.

„Zbieracze borówek” to historia, która jest jednocześnie bolesna i piękna. To opowieść o rozdzieleniu, ale i o tym, jak miłość oraz poczucie przynależności mogą przetrwać mimo upływu lat i przeciwności losu. Amanda Peters stworzyła wzruszającą narrację, która skłania do refleksji nad tym, jak przeszłość kształtuje nasze życie.