Dzień bez teleranka. Jak się żyło w stanie wojennym recenzja

Trzynastego grudnia będziemy obchodzić 40 rocznicę tego niechlubnego w historii powojennej Polski wydarzenia. Wprowadzenia stanu wojennego. To bardzo... trudna i specyficzna lektura. Bardzo ciężko mi się ją czytało, przez co zajęło mi to dłużej niż przy standardowych książkach, ale wywołała we mnie mnóstwo przemyśleń i dziwnych, nieprzyjemnych uczuć. Jestem młodą osobą, zaledwie 23-letnią, urodziłam się już w wolnej Polsce, nie znam i nie doświadczyłam stanu wojennego. Modlę się, aby już nigdy takie czasy nie nastały. I żebym nigdy nie doświadczyła takich czasów.

13 grudnia 1981 roku zatrzymał na moment rozpędzoną polską rzeczywistość. Przerwał wielkie marzenie ludzi o wolnym kraju. Siłami wojska i służby bezpieczeństwa przywrócił dawny „porządek”. Internował wolność. Chwilowo. Formalnie stan trwał półtora roku, niewiele dłużej niż solidarnościowy „karnawał”. W lipcu ‘83 został zniesiony. Jednak ostatni więźniowie polityczni siedzieli do połowy 1986 roku.

Rzadko sięgam po reportaże, jednak kiedy to robię, to chciałabym wyciągnąć z tego jak najwięcej. Nauczyć się, wynieść z tego jak najwięcej wiedzy, żeby reportaż wnosił merytoryczną wartość w moje życie. Ten reportaż właśnie taki jest. Ponadto, bardzo mną wstrząsnął, bo nie umiem sobie wyobrazić, w dwudziestym pierwszym wieku w samym sercu Europy mogłoby się zdarzyć coś podobnego, jak w grudniu 1981 roku.

Jest to książka napisana przede wszystkim - drobnym drukiem, tego tekstu jest wiele. W dodatku, książka okraszona jest zdjęciami z lat osiemdziesiątych i samego stanu wojennego. To bardzo wstrząsające doświadczenie dla mnie, jako młodej osoby, bo stan wojenny znam tylko z opowieści, bo ja urodziłam się 17 lat po wprowadzeniu stanu wojennego. Bardzo trudno przechodziło się strona po stronie, być może to kwestia tego, że znajdowało się w niej wiele nazwisk, faktów historycznych i dat. Nie powinno to jednak nikogo zrażać, bo ten reportaż jest zdecydowanie warto przeczytać. Nie mogę powiedzieć, że polecam czy nie polecam tę książkę. Uważam po prostu, że jest warta uwagi, choć ciężko mi ją oceniać.