Lodowa korona recenzja

Muszę przyznać, że ta książka od początku wzbudziła moją ciekawość z uwagi na fabułę skupiającą się na walce o tron. Uwielbiam taki motyw w fantastyce, zwłaszcza, jeśli główna bohaterka jest także następczynią tronu.

Gdy Askia wyrusza z prośbą, niemal błaganiem, innych władców o pomoc w zdobyciu armii do walki z najeźdźcą jej królestwa, jej słowa nie trafiają do nikogo. Jest pomijana, traktowana z obojętnością i politowaniem, na które nie zasługiwała. Niemniej jednak, Askia nie waha się używać niekonwencjonalnych śródków do zwrócenia na siebie uwagi, zwłaszcza, że poza sobą, miała w użyciu broń, którą skrzętnie ukrywała przed wszystkimi - magię.

Jest to bohaterka niezwykle impulsywna, nadgorliwa, ale też i śmiała. Jej przybycie na viszirski dwór wzbudziło zgorszenie z uwagi na jej "północną" zuchwałość, a ona i tak nie pozwoliła na to, by ktoś ukrył ją w złotej klatce i próbował podporządkować pod siebie. Bardzo podobały mi się subtelne zmiany, które zachodziły w jej zachowaniu i poglądach, ponieważ dowodziło to temu, że jako królowa, potrafiła dostosowywać się do otoczenia i wykorzystywać je do swoich celów.

Na pochwałę zasługują także slow burn romances (liczba mnoga!), które autorka wplotła do fabuły. Choć początkowo (sądząc po opisie książki) nie spodziewałam się żadnego wątku romantycznego, to pojawiły się aż trzy i do teraz ciężko wybrać mi swój ulubiony. Każdy z nich różnił się od siebie i był niezwykle hipnotyzujący. Małe gesty, które Askia wymieniała z mężczyznami sprawiały, że czytałam jeszcze szybciej, w nadziei, że niedługo z danej znajomości rozwinie się coś poważniejszego.

Choć "Lodowa Korona" nie jest do końca lekką fantastyką z uwagi na dobrze rozbudowany wątek polityczny i wojenny, uważam że jest świetnie napisana. Opisy fechtunku, viszirskich komnat, ogrodów bądź sukni, które nosiła Askia, zostały barwnie opisane, a intrygi, które knuto na dworze niezwykle rozbudzały moją ciekawość. Uwielbiałam fragmenty, w których Askia zauważała szybkie i znaczące spojrzenia pomiędzy wezyrami, albo kiedy uświadomiała sobie, kogo przychylność musi zdobyć, aby zyskać w oczach cesarza. Układy, tajne pakty i manipulacje innymi były codziennością na królewskim dworze, a fakt, że Askia zaczęła je wykorzystywać w swoich celach niezmiernie mi się podobało.

Największe zaskoczenie wzbudziło we mnie zakończenie książki i obawiam się, że drugą część przeczytam po angielsku. Jak najszybciej muszę dowiedzieć się, jak potoczyły się dalsze losy Askii.