W uścisku żywiołów. El Condor Rio Colca recenzja

Każde marze­nie jest nam dane wraz z mocą potrzebną do jego spełnienia

— te przy­ta­czane czę­sto słowa Richarda Bacha są praw­do­po­dob­nie sen­ten­cją, naj­le­piej odda­jącą sens życia człon­ków gli­wic­kiego Aka­de­mic­kiego Klubu Tury­stycz­nego „Watra” oraz towa­rzy­szą­cych im pasjo­na­tów odkry­wa­nia nie­za­pi­sa­nych wów­czas kart — swo­istego prze­wod­nika po kanio­nie rzeki Colca.
Grupa owych podróż­ni­ków, kon­ty­nu­ując eks­plo­ra­cję kanionu roz­po­czętą w 1981 roku przez pol­ską wyprawę Cano­an­des — 79, osta­tecz­nie w 2009 roku zre­ali­zo­wała swój cel, który następ­nie stał się impul­sem do napi­sa­nia książki W uści­sku żywio­łów. El Con­dor Rio Colca.

Sta­nowi ona formę pew­nego rodzaju pamięt­nika, który niczym rwąca rzeka, porywa czy­tel­nika w nie­bez­pieczną, ale piękną podróż na… „koniec świata”.

Przez cały czas trzy­mamy się koryta rzeki, poru­sza­jąc się dnem kanionu, wąskiego, krę­tego i bar­dzo głę­bo­kiego, przez co nie widzimy słońca i cały czas jeste­śmy w cie­niu przy tem­pe­ra­tu­rze wody wyno­szą­cej tylko 5°C. Wszyst­kie moż­liwe trud­no­ści, zamiast roz­ło­żyć się na 20 km, zgro­ma­dziły się na tym krót­kim odcinku. Jest naprawdę wyma­ga­jący i trudny tech­nicz­nie. Satys­fak­cję daje nam fakt, że na całej jego dłu­go­ści nigdzie nie widzimy śladów człowieka

Czy jest bowiem coś wspa­nial­szego, niż radość z prze­zwy­cię­że­nia pię­trzą­cych się, jak głazy kanionu trud­no­ści, nie­bez­pie­czeństw, prze­ciw­no­ści i wła­snych sła­bo­ści? Chyba nie.

Wzo­ru­jąc się na boha­te­rach książki, należy chyba tylko okre­ślić swoje cele i kon­se­kwent­nie je reali­zo­wać, pamię­ta­jąc cią­gle przy tym, że:

„Świat ustę­puje z drogi temu, kto wie, dokąd zmie­rza” (Anonim)