Szaniec recenzja

Spokojne i leniwe Mazury. Poza sezonem przeważnie nic się nie dzieje. No właśnie, przeważnie, to słowo klucz. Mały zapomniany hotel, który kusi przeżyciem czegoś nowego. Dla jednych to sposób na odreagowanie, dla drugich przygoda, a dla trzecich... sposób na walkę z demonami. Demonami, które nie dają o sobie zapomnieć.

To moje pierwsze spotkanie z autorką. Do tej pory Agnieszka Lis stroniła od pisania kryminałów, pisząc dla osób, które nie do końca lubują się w mocnych historiach. Jak wiemy, niekiedy autorzy robią skok w bok i pokazują swoje ukryte pragnienia. Raz to wychodzi lepiej, raz gorzej. A jak było tym razem?

Z góry uprzedzam, że nie jest to pozycja, z której krew tryska na prawo i lewo, a jelita tańczą sambę podczas czytania o najbardziej wyszukanych torturach. To nie ten adres. Tutaj na pierwszy plan wybija się historia. Może nie za bardzo wyszukana, motyw zemsty jest przecież często powielany w kryminałach, ale wszystko owiane jest aurą tajemniczości, która unosi się nad tytułowym Szańcem. Każdy z hotelowych gości to osobna jednostka, która idealnie wpasowuje się do całości. Tworząc przy tym, bardzo ciekawą i przyjemną w odbiorze lekturę. Idealną na zbliżające się lato. Zaintrygowała mnie postać Wiery, młodej policjantki, która wraz z Kosoniem łączy wszystkie wątki, by złapać mordercę księdza. Ambitna, pracowita i niezwykle cierpliwa niemal od razu przypadła mi do gustu. To taki typ bohatera, którego nie da się nie lubić. Ogromny plus dla autorki, że wyszła z typowego schematu kryminał-policjant. Tu pierwsze skrzypce gra kobieta i to nie jakieś ciepłe kluchy, to baba z krwi i kości.

Uwielbiam historię, w których to przeszłość wysuwa się na pierwszy plan. Wiadomo jest ksiądz emeryt, są i grzeszki. Grzeszki, które ktoś bardzo skrzętnie chce ukryć. Po nitce do kłębka dochodzimy do prawdy, która wcale nie jest taka oczywista. Tutaj jest tylko zakrętów, że głowa mała. Jednak z każdą kolejną stroną wszystko się prostuje, tworząc zgrabną i smaczną opowieść.

Agnieszka Lis zachęciła mnie do sięgnięcia po dalsze przygody Wiery. Mam nadzieję, że kolejne części będą równie przyjemne co Szaniec.