Tajne życie. Kobieta w służbie CIA recenzja

Dziś nadaję do Was ja - Rudy - o książce, którą moja właścicielka czytała kilka dni temu. Nie ukrywam, że co nieco sobie poczytywałem, wylegując się na jej kolanach, a tym samym i ja poznałem historię silnej kobiety i ogromnej osobowości, jaką jest autorka. Amaryllis można oceniać dwupłaszczyznowo: raz jako kobietę, którą mógłbym spotkać na spacerze z moją panią, zwykłą, zabieganą żonę i matkę, która pędzi na zakupy tonąc w obowiązkach codzienności; dwa, jako człowieka, który skrzętnie ukrywa przed najbliższymi tożsamość i zawód, którego się podejmuje. Jedno jest pewne, z Amaryllis i jej pracą nie miałbym łatwego życia. Wieczne przeprowadzki, podróże, podwójna tożsamość, która musi mocno zakorzenić się w duszy, by przypadkiem drobny gest czy nieopatrznie wypowiedziane słowo nie zdradziło skrzętnie ukrywanych prawdziwych intencji.

Bohaterka zdradza kulisy zawodu, który wykonywała jako agent CIA. Mogłoby się wydawać, że zawód jak każdy - zwróćmy jednak uwagę na trudność w połączeniu roli żony, a przede wszystkim matki z obarczonym tak mocnym ryzykiem zawodem. Amaryllis podejmuje decyzje ważące na jej życiu dość często pod odgórne dyktando, wyrzekając się siebie. Odnoszę wrażenie, że trudno dostrzec w bohaterce jej prawdziwe "ja", jakby złudna tożsamość na potrzeby wykonywanej pracy wryła się głęboko w jej psychikę i pozostawała tam do dnia dzisiejszego. Trudno sympatyzować z bohaterką, nietrudno natomiast dostrzec, jak bardzo kobieta musiała podporządkować swoje życie CIA, by cieszyć się poważaniem w świecie agentury składającym się głównie z mężczyzn. Właściwa osoba na właściwym miejscu, która niejednokrotnie narażała swoje życie w imię ochrony własnego kraju i wielu innych. A później ciąża, macierzyństwo i świat wywraca się do góry nogami, jak i zmieniają się priorytety.

"Tajne życie" to forma relacji, reportażu z niedostępnego świata CIA, w której można wyłapać wiele smaczków i informacji niedostępnych dla zwykłego śmiertelnika. Czyta się jednak tę książkę dość topornie i ciężko. Autorka bierze rozbieg fantastyczną narracją i wątkami tajnych misji, by za chwilę zdecydowanie zwolnić i umościć się w swoim życiu prywatnym. Mnie osobiście rozbijała ta zmiana nastroju w poszczególnych rozdziałach, a wręcz zapadałem w koci sen, by za chwilę z kretesem znów przenieść się do krajów ogarniętych konfliktami, handlem bronią czy w sieć zagrożeń terrorystycznych.
Wolę swoje kocie, spokojne życie, jak i cieszę się, że moją jedyną misją jest spać, jeść i być nieustannie mizianym. Tajne życie jest zdecydowanie nie dla mnie, choć jestem pełen podziwu dla wszystkich, którzy podejmują się tak ryzykownego, acz istotnego zawodu, którego celem jest ochrona innych i zapobieganie ewentualnej eskalacji przemocy.