Twarz muśnięta smutkiem recenzja

Podobno książka, której nie można streścić, to po prostu zła książka. Ale co zrobić z powieścią, którą jak najbardziej da się opowiedzieć, ale fabuła, mówiąc oględnie, jest cokolwiek absurdalna? Najlepiej przeczytać ją z przymrużeniem oka, wyostrzając słuch na literackie kruczki i zwodnicze sztuczki pisarskie. „Twarz muśnięta smutkiem" jest najgłośniejszą powieścią Gisele Prassinos, kultowej postaci francuskich surrealistów. To historia nieco kryminalna, odrobinę romantyczna i bardzo fantastyczna. Opowiada o Essentielle, która szuka sposobu na naprawienie sztucznego mózgu swojego męża.


Paradoksy, purnonsensowy dowcip i dość niecodzienni bohaterowie... Autorka z wdziękiem parodiuje poważne dyskursy naukowe, gatunki literackie, śmieje się bezczelnie z psychoanalizy i jest absolutnie bezbłędna w autoironii. Całość zaś okrasza szczyptą czarnego humoru. W pewnym miejscu Prassinos zwraca się do czytelnika: „...jeśli ktoś nie ma ochoty mi towarzyszyć, nie będę mu tego miała wcale za złe". Doradzam jednak, żeby nie słuchać autorki, bo straci się niezły finał. I pomyśleć, że powiastka powstała podobno w ciągu trzech tygodni i to w wyniku zakładu...