W matni strachu recenzja

Dobry pomysł miał Adrian Bednarek, że nie kazał czekać na kontynuację „Zapomnianego”. Między częścią pierwszą, a jej kontynuacją noszącą podtytuł „W matni strachu” minęło raptem pięć miesięcy. Pewnie wielu z Was przyzna rację, że łatwiej czyta się książki stanowiące serię jedna po drugiej, lub w zasadniczo krótkich odstępach czasu.

„Zapomniany” zrobił na mnie duże wrażenie. Głównie za sprawą świetnie skrojonej fabuły, świeżości, wyjścia poza schemat. Nie ukrywam, że poprzeczka zawisła wysoko. Niestety „Zapomniany. W matni strachu” lekko zawodzi. Dalej jest klimatycznie, wciąż niepokojąco, nie brakuje drastycznych scen i mrożących krew w żyłach zwrotów akcji. Jednak jest… podobnie jak w części pierwszej. Początkowo miałam wrażenie, że to ta sama książka. Nie ma co ukrywać – kiedy „Zapomniany” wywołuje duże WOW, od kontynuacji oczekuje się czegoś jeszcze większego.

„Zapomniany. W matni strachu” opowiada dalsze losy czwórki bohaterów znanej z pierwszej części - Patryka Kamińskiego, Diany Mazur, Jędrka Sokołowskiego oraz Hani Sokołowskiej. Przeszłość sprawiła, że bohaterowie na wiele kwestii patrzą inaczej niż przedtem. Czy Patryk wciąż dąży do zemsty, do konfrontacji? Czy razem z Dianą zbudują szczęśliwy związek? Co z Jędrkiem? Gdzie podziewała się Hania?

Ciągle atutem powieści są starannie wykreowani bohaterowie – na swój sposób naturalni, niekiedy źli do szpiku kości. Bednarek stawia na język potoczny, ale nie prosty, przekornie pozbawiony ozdobników. Okrutni bohaterowie pochłaniają czytelnika, wciągają w swoje intrygi. Tematyka nadal jest kontrowersyjna, niekoniecznie będzie zaakceptowana przez wszystkich czytelników. O ile motywem przewodnim części pierwszej był głód, potrzeba zemsty i konieczność wyrównania rachunków, tak tomu drugiego jest – strach.

Ważne, że „Zapomnianego. W matni strachu” nie można czytać odrębnie, ale koniecznie w zestawieniu z częścią pierwszą (będzie łatwiej zrozumieć motywy działania postaci). Nadmienię, że tu akcja rozkręca się około dwusetnej strony. Do tego momentu obserwujemy wewnętrzną przemianę bohaterów, która nie porywa, bo przecież czekamy na double WOW. Było dobrze, ale nie tak jak oczekiwałam. Mimo to, niezmiennie polecam – czytajcie!

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta nakanapie.pl