W głuszy recenzja

Życie mieszkańców Trzebieży płynie spokojnie. Ania po dramatycznych przeżyciach, jakich doświadczyła, pomalutku dochodzi do siebie, otoczona czułą opieką przyjaciół. Nie jest jednak świadoma jednej istotnej sprawy - nie wszystkich jej oprawców dosięgnęła sprawiedliwość.

Mieczysława Zarzycka i Kamil Kier dokonują makabrycznego odkrycia. Kolejne trafiające w ich ręce dowodu wskazują na istnienie w trzebieskich lasach tajemniczej osady. Czy ponure miejsce, w którym prawdopodobnie skrzywdzono wiele osób, nadal istnieje? I co ma z nim wspólnego mąż Mieci? Kto jeszcze z mieszkańców wie o sprawie, choć milczy, zapewne ze strachu przez okrutnymi konsekwencjami?

Miecia i Kamil postanawiają nie czekać na efekty pracy policji. Dołączają do nich Ania oraz prokratur pracujący przy sprawie. Ścieżka, na którą wkroczyli jest jednak bardzo niebezpieczna, a ludzie, dla których grupa przyjaciół stanie się niewygodna, nie cofną się przed niczym, by bronić swoich interesów.

Po raz kolejny, przekraczając granice stworzonego przez autorkę świata, stawiamy stopy na bardzo grząskim gruncie. Czy w głuszy rzeczywiście czai się zło? Jak szeroko sięgają jego macki? Nikomu nie ufaj, nie mów za dużo, a najlepiej zamknij oczy i żyj własnym życiem - takie myśli powinny przyświecać bohaterom, jeżeli chcą w spokoju przeżywać kolejne dni. Nie dla nich jednak taka postawa! Mieczysława, Kamil i Anka podążają tropem zła, a czytelnik może im jedynie kibicować, by straty były jak najmniejsze. Przeszłość okazuje się bowiem skrywać większe i bardziej potworne sekrety, niż mogłoby się wydawać. A te, jak wiadomo, potrafią z wielkim impetem odezwać się w teraźniejszości, robiąc w niej wiele bałaganu.

Trzecią czytelniczą wizytę w Trzebieży uznaję za udaną. Podtrzymuję swoją opinię, że książki autorki czyta się bardziej jak powieści obyczajowe z wątkiem kryminalnym. Niejednokrotnie jednak dostajemy cios naprawdę mocnym wydarzeniem, a towarzyszące temu emocje zdecydowanie zaspokajają moje mroczne, literackie, potrzeby 🙂