Droga donikąd recenzja

Droga Donikąd to powieść wprost wyjątkowa. Autor opisując w niej swoje wspomnienia z sowietyzacji polskich Kresów po agresji ZSRR w 1939 r., stworzył panoramiczny obraz kształtowania się homo sovietus - człowieka któremu nie zależy by jemu było lepiej, ale by innym było gorzej. Doskonale oddana została atmosfera zaszczucia i beznadziei tamtych czasów - gdzie każde zachowanie jak niewywieszenie flagi w święto pracy, czy brak bicia braw na apelu na cześć Stalina kończyło się donosem i łagrem. Obserwujemy z głównym bohaterem Pawłem ten upadek dotychczasowej cywilizacji i powstanie na jej miejscu skrajnie opresyjnego systemu, od którego w żaden sposób nie można uciec.

Doskonała lektura uzmysławiająca dobitnie czym w rzeczywistości była bratnia pomoc radziecka. Zdecydowanie w panteonie wielkich polskich pisarzy brakuje Mackiewicza.

____________________________________

"Każdy jeden kto tylko zechce może drugiego zgubić. Nie trzeba jak kiedyś bywało, nożem czy zza węgła albo i w lesie jakim strzelić. Dziś słowem jednym można zgubić. Poszedł z donosem, powiedział co na drugiego i tamten człowiek przepadł."