Coraz większy mrok recenzja

Lowen dostaje niesamowitą szansę od losu – zostaje zatrudniona aby dokończyć bestsellerową serię thrillerów Verity Crawford, która na skutek tragicznego wypadku została sparaliżowana. Podczas przeglądania notatek w posiadłości Crawfordów Lowen znajduje nigdzie niepublikowaną autobiografię Verity. Coraz bardziej zanurza się w mroku otaczającym rodzinę, a także niebezpiecznie zbliża się do męża Verity, Jeremy'ego. Wkrótce odkrywa, że życie rodziny jest dużo bardziej niepokojące niż książki kobiety...
Nie był to debiut pisarski autorki, ale pierwszy w dorobku Colleen Hoover thriller. I to jaki! Co się w tej książce zadziało. „Coraz większy mrok” pochłania dosłownie od pierwszej strony, która zaczyna się od... śmierci. Będąc na 50 stronie wiedziałam, że szybko ją skończę. I nie pomyliłam się, bo miało to miejsce już kolejnego dnia! Wszystko to dzięki niesamowicie budowanemu napięciu, która tylko narasta i narasta. Jest ono na tyle silne, że książka jest wręcz nieodkładalna. Zasługą tego, że powieść czyta się błyskawicznie jest też to, że Colleen Hoover zastosowała lekki styl pisania, który wbrew pozorom pasuje do książki, nadaje jej odpowiednią atmosferę. Klimat z niej przypominał mi ten z pierwszych odcinków „Nawiedzonego domu na wzgórzu”. W końcu mamy dużą posiadłość, mało postaci, no i tajemnicze dźwięki...
W książce dostrzega się, że autorka umie w romanse. Nie brakuje scen erotycznych i gorących opisów. Jako, że nie jestem fanką takiej literatury, czasem dziwnie mi się o tym czytało, a niektóre fragmenty budziły u mnie wręcz obrzydzenie. Ale mniejsza, bo w drugiej połowie książki było ich zdecydowanie mniej i mogłam odetchnąć.
Za to oddechu nie mogli nabrać bohaterowie. Tak się składa, że praktycznie żadnego z nich nie polubiłam. Ani Lowen, ani Verity, ani Jeremy'ego. Pierwsza z nich wydawała mi się tą bohaterką horrorów, która ginie jako pierwsza i to przez własną głupotę. A takich przecież nie da się polubić. Za to Jeremy wydawał mi się za idealny.
Nie wspomniałam jeszcze o najważniejszym, czyli o zakończeniu. Szczerze? Liczyłam na coś mocniejszego. Nie było ono złe, ale na swój sposób się go domyśliłam. Ale to, jak poprowadziła to autorka oraz to, co zrobiła ona z Verity sprawiło, że i tak zostałam wbita w fotel (a właściwie w hamak, ale mniejsza). Sprawia, że po końcówce wciąż w głowie pojawia się pytanie: kto jest ofiarą? Kto jest tym złym? Kilka dni po skończeniu książki wciąż o niej myślę, a to chyba jest najlepsza rekomendacja.
Czy polecam? Tak, ale nie wszystkim. Osobom, które nie przepadają za romansami, „Coraz większy mrok” może nie przypaść do gustu.