Uwikłanie recenzja

Troszkę nad tą lekturą się męczyłam, najlepiej jest(oczywiście dla mnie), kiedy akcja dzieję się szybko. Kiedy tempo goni nas, gdy mamy wrażenie, że też coś rozwiązujemy. Wrażenie, bo w końcu zakończenie i tak okazuję się inne. O tak, taki kryminał lubię, a tu, akcja zaczęła się dość późno, troszeczkę zbyt wolno szła i była dość do przewidzenia. Co na plus, autor pokazuje realia polskiego wymiaru prawa, pracę oraz to, czym naprawdę zajmuję się prokuratura i policja. A nie tak jak W11. Chyba. :)

"Zawsze żąda się ode mnie, abym przeklął sprawców wszelakich zbrodni, a ja wiem, że jedyną drogą, żeby sobie radzić z obecnością zła, jest przyznanie, że i oni mimo wszystko są ludźmi. Także dla nich powinniśmy znaleźć miejsce w naszym sercu. Dla naszego własnego dobra. Nie zdejmuje to z nich wcale odpowiedzialności za czyny. Ale jeśli wykluczamy kogoś, odmawiamy mu prawa do przynależności, sami stawiamy się w miejscu Boga, decydujemy, kto ma żyć, a kto nie. A to jest coś niesłychanego. ( Bert Hellingerem, autor metody terapii, wykorzystanej na terapii grupowej.)[Uwikłanie, Zygmunt Miłoszewski Str.232]"

Pomysł na kryminał dobry, wplątanie osób z grubszej afery, jako zwrot akcji też. Samo zakończenie zaskakujące, ale nie do niedomyślenia. Najbardziej zaintrygowała mnie ta terapia. Pacjenci wczuwają się w rodzinę uczestnika terapii, nie dostają żadnych skryptów, scenariuszy – nic. Uczestnik, załóżmy pan X, ustawia rodzinę, pan Y będzie ojcem, pani Z matką itp. Kolejni uczestnicy, pan Y, pani Z … itp. wczuwają się w role tej rodziny i przeżywają to, co grani przez nich ludzie. Do końca nie wiem jak działa to w rzeczywistości, ale metoda wydaję mi się naprawdę ciekawa! Wymyślona została przez Berta Hellingera jako “Metoda ustawień rodzinnych”. Więcej o jego metodzie można poczytać w internecie.
Lekturę Miłoszewskiego mogę polecić tym, którzy zaczynają przygodę z kryminałem. Dla mnie, miłośnika akcji, to zdecydowanie za mało.