Ptaki recenzja

Daphne du Maurier wielokrotnie zaskoczyła nas swoją twórczością. Spod jej pióra wyszło wiele znanych utworów, jak chociażby słynna Rebeka. Tym razem zaskakuje nas czymś innym, nie tym, do czego nas przez lata przyzwyczaiła. Ptaki to zbiór sześciu opowiadań, w tym tytułowego Ptaki. Jeżeli ktoś kojarzy ze znanym thrillerem o tym samym tytule, to doskonale celuje. Mają ze sobą wiele wspólnego, coś co warto samemu odkryć.

W prezentowanym zbiorze znalazło się już wspomniane opowiadanie Ptaki oraz inne, np. Jabłonka, Monte Verita, Stary czy Prowincjonalny fotograf. Co te opowiadania mają ze sobą wspólnego, co je łączy? Wszystkie poruszają ważne sprawy życiowe, utratę bliskiej osoby, porzucenie, śmierć przyjaciela, rozstanie, obawy o przyszłość i bezpieczeństwo rodziny. Wszechobecna jest śmierć, czyha na każdym korku, nie można się jej oprzeć. Wkracza w impetem w życie i sprawia, że ludzie tracą bliskich, ich życie zmienia się diametralnie i nic nie będzie takie jak wcześniej. Dzięki tym krótkim opowiadaniom autorka wyłuskuje z ludzi ich cechy, nie tylko zalety, ale i wady, pokazuje jak się potrafią zachować w obliczu zagrożenia, jakimi wartościami się kierują, co jest dla nich najważniejsze. Czy mają zawsze na uwadze dobro bliskich czy oni sami są w centrum uwagi?

Nie każde z opowiadań wywarło na mnie takie wrażenie, jakiego oczekiwałam, jakie było w moich zamysłach. Dłużej pochyliłam się nad tytułowym opowiadaniem oraz nad Jabłonką. Każdy z nas ma inne spostrzeżenia i każdy zwrócił uwagę pewnie na inne elementy. Ptaki zachwycają klimatem grozy i przenikliwości. Oczekiwanie na to co ma się nieuchronnie wydarzyć, coś złego, przywołuje nastrój napięcia i atmosferę nieustannego wyczekiwania. Tytułowe ptaki wyrządzają krzywdę, są symptomem nadciągającej katastrofy, przed którą trudno się schronić. Moja wyobraźnia wykreowała porównanie ze śmiercią, przed nią ma ucieczki, jesteśmy bezsilni. Ale to jak tak odbieram tą treść, nie każdy musi mieć analogiczne skojarzenia do moich. Może chwilowa niemoc i słabość wywołują u mnie takie reakcje, dość smutne i złowieszcze. Natomiast po lekturze Jabłonki pojawia się refleksją, że dopiero strata bliskiej osoby uzmysławia nam, ile ta osoba dla nas znaczyła. Za życia pojawiały się nieporozumienia i niesnaski, a po jej śmierci pustka i ból. Dlatego kochajmy bliskich i szanujmy się wzajemnie. Później możemy nie mieć ku temu okazji, na zmianę zachowania i dostrzeżenie bliskości drugiej osoby może być już za późno.

Ten zbiór opowiadań na długo zostanie w mojej pamięci. A to dlatego, że nastrój i klimat, jakie sączą się z każdej jednej strony są przytłaczające, mroczne i nieprzewidywalne. Ta gęsta i ciężka atmosfera przetacza się przez fabułę każdego z nich, osacza i kusi. Tych odczuć nie sposób zapomnieć i się ich pozbyć. One są w nas, żyją swoim tempem i czasem. A wyobraźnia w tym czasie nie może zaznać spokoju.

Jednym słowem opowieści są bardzo oryginalne i mocne życiowo, strach nieuchronnie paraliżuje i nie pozwala emocjom się wyzwolić. Warto chociaż na chwilę poczuć to coś, co jest nieuchwytne, ale jest obecne w każdej historii.