Pierwszy śnieg recenzja

Listopad. W Oslo spada pierwszy śnieg. Birte chwali syna i męża za ulepienie bałwana w ogrodzie. Jednak nie oni są jego twórcami. W tym samym czasie nasz niepokornym komisarz Hole otrzymuje anonimowy list podpisany „Bałwan”. Zaczyna zauważać wspólne cechy dawnych, niewyjaśnionych spraw. Okazuje się, że zawsze gdy spadnie pierwszy śnieg ginie zamężna kobieta, a w pobliżu miejsca zbrodni pojawia się bałwan. W Oslo znów krąży seryjny zabójca.
„Pierwszy śnieg” jest jedną z moich ulubionych części z serii o Harrym Hole i prezentem od młodszego arcytworka. Mimo, że między nią, a „Wybawicielem” była spora kolejka (taka, że zdążyłam przeczytać coś z serii „Pieśni lodu i ognia”), bo jestem #teambiblioteka, a książka nie była wtedy w niej dostępna. Można więc powiedzieć, że wygłodniała rzuciłam się na coś spod pióra Nesbo. I nie zawiodłam się! Książka od początku przypadła mi do gustu, postać tajemniczego Bałwana stale zastanawiała, a pozostawiane kule śniegu budziły we mnie dziwny niepokój. Dobrze, że czytałam to latem, bo zimą byłabym permanentnie zestresowana. Dałam się powodzić autorowi za nos, tak jak Harry mordercy… więcej nie zdradzę, bo według mnie to obowiązkowa pozycja z kryminałów (ale na Boga, nie oglądajcie filmu).
Mimo „nesbowskiej” wielowątkowości całość jest spójna i logiczna. Na uwagę zasługuje również tło na którym Bałwan dopuszcza się pierwszej zbrodni. Zadziałał na niego bodziec wywołujący złość, a po jego wyeliminowaniu (czyli morderstwie) poczuł się lepiej. Morderca wykształcił w sobie patologiczny wzorzec radzenia sobie w sytuacjach zagrożenia.
Jeśli czytaliście Nesbo, a się do niego zraziliście lub nie chcecie czytać od początku, bo nie pasują Wam recenzje pierwszych tomów – sięgnijcie po „Pierwszy śnieg”, a nie pożałujecie!