Uskrzydleni recenzja

Jaki byłby świat bez szaleńców i wizjonerów gotowych zapłacić najwyższą cenę by urzeczywistnić swoje marzenia? Jaki byłby świat bez Leonarda da Vinci, braci Wright czy Otto Lilienthala dla których samo patrzenie w niebo zdawało się być niewystarczalne? Zrobić kolejny krok i wznieść się w przestworza to pragnienie, którego spełnienie było ważniejsze niż wszystko inne.

"Uskrzydleni" Joanny Parasiewicz to debiutancka powieść, której historia powstała na kanwie prawdziwych wydarzeń historycznych. To opowieść o szaleńcach, którzy wbrew przeciwności losu, uparcie dążą do wyznaczonego przez siebie celu. To opowieść o Europie z pierwszych lat dwudziestego wieku - tej malowniczej, pachnącej kwiatami i otwartej na podróże, jak i tej obciążonej jarzmem wojny i zdeptanej przez ciężkie buciory zaborców.

Kostia Orłow i Stefania Fifi Odolańska to dwoje marzycieli, którym przyszło żyć na tle tak zmiennych nastrojów panujących w Europie. On ze swoją wizją latania ciągle wpatrzony w niebo lub stół kreślarski z nieodpartym pragnieniem stworzenia aeroplanu, ona zaś pochłonięta pięknem tworzonych przez siebie magicznych odmian kwiatów. Oboje oddani pasji, wbrew wszystkiemu pragną spełnić swoje marzenia, tyle, że los stawia ich na swojej drodze.

Bałem się tej historii i przyznaję, że jej opis sugerował mi romansidło wplecione w okres przedwojenny ubiegłego wieku, o którym również niewiele zdążyłem przeczytać. Mimo iż nie zaczytuję się w podobnym gatunku literackim, to opowieść przedstawiona przez Joannę Parasiewicz nie sprawiła mi problemów. Ba, miałem wrażenie, że przedstawione wątki zostały odmierzone z aptekarską dokładnością, a jednocześnie na tyle, by rozbudzić moje emocje do takiego stopnia, by wyrwać się przed szereg i choć w myślach pokierować dalszymi losami jej bohaterów.

"Uskrzydleni" to opowieść, która przy okazji ukazuje kształt ówczesnej Europy. Podróżujemy po historycznych krainach Łotwy, odwiedzamy Wiedeń, Paryż czy też Warszawę. Wszystkie opisy tych miejsc i okoliczności ich obserwowania sprawiają, że ten świat można poczuć, staje się on bardziej namacalny. Pod tym względem przepadłem. Podobnie było w sytuacjach kiedy historia z pozoru rozpływała się na boki wraz ze wspomnieniami bohaterów drugoplanowych. Mimo iż, irytowałem się odpływaniem od głównych wątków, to jednak stanowiły one uzupełnienie ogólnego obrazu tamtego okresu.

To było ciekawe doświadczenie, bo kiedy zaproponowano mi tę książkę, jej okładka przykuwała uwagę, choć opis na odwrocie już niekoniecznie. Teraz rozumiem jak mylne było moje spojrzenie i cieszę się, że poznałem tych szaleńców.

Ps.
Tak sobie jeszcze myślę. A może pasja jest sposobem na ucieczkę od dnia codziennego? Czasem może bez wyższego celu jest po prostu azylem.