Upiór w operze recenzja

Gaston Leroux "Upiór w operze".

Opera jest prześladowana przez kogoś lub coś, co ludzie nazywają upiorem z opery. Zajmuje on podziemia gmachu, a podziemia te to jeden wielki labirynt. Upiór ma wygląd przeraźliwy, chociaż głos wspaniały. Ci, którzy go widzieli, tracili nawet życie. Ci, którzy mieli więcej szczęścia, popadali w szaleństwo.

Upiór przypodobał sobie jedną ze śpiewaczek, Krystynę. Objawił jej się jako anioł muzyki. Kobieta była oczarowana jego głosem, jego talentem. Do czasu, aż przez własną ciekawość, nie ujrzała jego twarzy. Nie nienawidziła go. Czuła do niego obrzydzenie. A upiór? No cóż ... Pragnął miłości Krystyny. Nie chciał, by kobieta wybrała innego, tym bardziej, że miała do tego sposobność. Roual, mężczyzna, który pokochał Krystynę bezgranicznie, postanowił o nią walczyć.

"Upiór w operze" to klasyka sama w sobie. O jak wspaniale było zatopić się w doniosłym języku, w starym klimacie pełnym wyniosłości. Uwielbiam takie książki, gdzie jednocześnie czuję ciekawość, a także nutkę grozy dawkowaną w sposób zrozumiały, często przebiegły.

Historia upiora, a właściwie Eryka, chwyta za serce, rodzi wzruszenie, ale i obrzydzenie. Przede wszystkim jednak rodzi współczucie. Ze względu na inność, człowiek został źle potraktowany, właściwie skazany na życie w samotności, a żeby nie musieć cierpieć. Bo ludzie wytykają palcami. Bo nie potrafią i nie chcą zrozumieć, że są pewne defekty, choroby, na które my sami nie mamy wpływu.

Eryk został zniszczony przez własną rodzinę, to przede wszystkim. Przez resztę ludzi został wyśmiany. Bo cóż to za frajda być pośmiewiskiem w cyrkach? Eryk miał ogromny talent, ale przez defekty wizualne, nie mógł stać się kimś. To bardzo pouczające. Warte szerszego rozumienia.

Polecam, oczywiście.

Mam w planach zakupić wersję w twardej oprawie z wydawnictwa Vesper. Będzie pięknie prezentować się na półce. Książka warta przeczytania, zastanowienia się nad życiem. Nie tylko swoim. Ale i ludzi żyjących wokół nas, niekiedy w zamknięciu.

Miłej lektury 😊