Pasje utajone czyli życie Zygmunta Freuda recenzja

"Historie przypadków medycznych, które zapisałem, powinno się czytać jak opowiadania" powiedział Zygmunt Freud (tak przynajmniej głosi napis na pamiątkowym ołówku z poświęconemu doktorowi muzeum w Wiedniu). I to właśnie historie pacjentów przedstawione w książce "Pasje utajone..." stanowią najciekawsze fragmenty. Śledząc losy histeryków i neurasteniczek, ich terapii, można znaleźć odpowiedzi na własne, nurtujące pytania dotyczące osobowości.

Książka jest długa. Przedstawia życie doktora Zygmunta od czasu jego studiów po ostatnie lata życia. Oparta na biografii stanowi ciekawe źródło wiedzy, jednak miejscami zbyt naukowe i nudnawe. Perypetie głównego bohatera związane z organizacją grupy psychoanalityków, czy wzajemne niesnanski między lekarzami to nudne, pozbawione emocji relacje. O wiele ciekawiej prezentuje się wątek uczuciowy i życie osobiste ojca psychoanalizy, ale i to po pewnym czasie zaczyna nużyć sielankowością i suchymi opisami.

Niemniej powieść warta jest przeczytania: przedstawia szczegółowo drogę Freuda od medycyny do psychoanalizy, jego dylematy i odkrycia. Pozwala odrzucić wiele stereotypów, zwłaszcza ten o opętanym seksem zboczeńcu (powieściowy Freud jest człowiekiem uduchowionym, nawet trochę nieśmiałym, a przy tym wiernym mężem). Na pewno warto sięgnąć po źródła biograficzne- niepowieściowe, ale dla osoby zainteresowanej psychologią, "Pasje utajone..." to dobry początek na zgłębianie tej dziedziny wiedzy.