Współlokatorzy recenzja

Po powieść sięgnęłam dzięki licznym rekomendacjom czytelników. Zaciekawiona skusiłam się i w pierwszej kolejności wzięłam się za lekturę. Czy liczne pochwały były zasłużone? Odpowiedź na to pytanie w końcu poznałam.

Nie wiem czy udało mi się oddać ogólny sens fabuły, ale bardzo się starałam. Zacznę od tego, że historia została dobrze opracowana; jest zabawna i lekko dramatyczna. Niemal od samego początku polubiłam Leona i Tiffy, dzięki czemu z całych sił im kibicowałam. Jednak czasami to co jest tak pięknie przedstawione, z czasem może nam się wydawać zbyt gładkie. Przyłapywałam się na tym, że zaczęłam ich poddawać testom: jak powinni się zachować w danej sytuacji? I wiecie co? Troszkę ich autorka wyidealizowała i nie mam na myśli ich powierzchowność. Może to ja tkwię za bardzo w czterech ścianach obserwując go jedynie przez szybę w oknie, ale wydaję mi się, że nie ma takich ludzi. Może to nieco cyniczne, ale porządni ludzie (a oboje tacy są, nie ma tu żadnych wątpliwości) nigdy się nie spotykają; a jak już tak jest, to jeden z nich choruje śmiertelnie na raka lub ginie pod ciężkimi kołami w jakimś wypadku. Wiem, mam nieco spaczoną psychikę.

Więc traktuję tę opowieść lekko z przymrużeniem oka. „Bajka z kolcami” podana w pięknym opakowaniu – historia, która winna podobać się każdemu zmęczonemu życiem czytelnikowi i prawdziwym romantykom. Niemniej jest to debiutancka powieść i przyznam, że czytałam ją z przyjemnością i wypiekami na twarzy.
Z całego serca polecam!