Trzy żywoty świętych recenzja

W prozie Mendozy zakochałam się już przy jego pierwszej przeczytanej książce jaką były "Przygody damskiego fryzjera" . Uwiodły mnie jego specyficzne widzenie rzeczywistości , styl i oryginalność .


"Trzy żywoty świętych" to zbiór trzech opowiadań , które powstały w różnym czasie twórczości autora. I mimo,że Hiszpanie to naród religijny i katolicki to sam tytuł jest moim skromnym zdaniem po prostu prowokacją. Bo główne postacie opowiadań to nie typowi święci z obrazów, czyniący cuda i rozmodleni tak, że nie pamiętają o Bożym świecie. To prości ludzi - co jest typowe dla Mendozy , jednak on potrafi niezwykle precyzyjnie dostrzec w nich niezwykłe postacie ,oryginalne istoty,które noszą w sobie jakiś "rodzaj świętości".


Goszczący na Kongresie Eucharystycznym w Barcelonie indiański biskup z opowiadania Wieloryb, pochodzący z Środkowej Ameryki to nie duchowny jakiego wyobraziła sobie ciotka Conchita goszcząca go pod swoim dachem. To człowiek , który wybrał drogę kapłańską ze względu na chęć wyrwania się biedy , człowiek bez krzty powołania , który zostaje zmuszony do zabójstwa . Pozbawiony możliwości powrotu do kraju ze względu na przewrót umi być zwykłym robotnikiem fizycznym i służącym, wpada w nałóg alkoholowy i stacza się . Koniec opowiadania mnie zaintrygował , rozbawił i .. nieco zaskoczył - zresztą zobaczcie sami.


Dubslav(opowiadanie Finał Dubslava) - nieślubne dzieco okulistyki dzięki doświadczeniom zdobytym w egzotycznej podróży na pustynię , gdzie jeszcze żyją plemiona nieskażone cywilizacją ma odwagę przeciwstawić się pysze ,dążeniu do pieniędzy , blichtrowi towarzyszącemu sławie i ma siłę wygłosić te poglądy na miedzynarodowym forum podczas wręcznia nagród naukowych .


Najbardziej podobało mi się opowiadanie trzecie pt" Pomyłka" pokazujące drogę pospolitego przestępcy , który z więźnia zakładu karnego stał się poczytnym pisarzem .W jego sukcesie spory udział ma jego nauczycielka z kursów literatury w zakładzie karnym - piękna historia - ech zgadzam się z autorem- książki mogą doprawić nam skrzydła .


Ciekawe opowiadania tchną dla mnie tym co w prozie Mendozy najlepsze - prostotą ,humorem , pokazując zwykłych - niezwykłych obywateli , którzy osiągają w życiu sukces , poszerzają horyzonty intelektualne i zarazem są tacy sympatyczni .Mendoza jak zwykle nie obdarza nas wieloma dialogami , ale mimo to bawi czytelnika doskonale i jego proza nie jest zbyt "ciężka " w odbiorze. Dla miłośników jego twórczości lektura obowiązkowa , dla ciekawych współczesnej literatury hiszpańskiej pozycja warta poznania .A nuż polubicie prozę pana Eduarda jak ja ?